Μαρτυρίες Φασισμού

Την Τρίτη το μεσημέρι έφτασαν στην Ελλάδα οι πρώτοι Έλληνες της αποστολής «Ένα καράβι για τη Γάζα», οι οποίοι απελάθηκαν απο το Ισραήλ. Όλοι έκαναν δηλώσεις και κατήγγειλαν την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υφιστάθηκαν, τις άθλιες συνθήκες κράτησής τους, τον σωματικό και ψυχολογικό βασανισμό τους αλλά και την απουσία οποιασδήποτε στήριξης από την επίσημη ελληνική πολιτεία.

Ακολουθεί η μαρτυρία του Μιχάλη Γρηγορόπουλου, ο οποίος επέβαινε στο πλοίο "Ελεύθερη Μεσόγειος" (περισσότερες λεπτομέρειες και μαρτυρίες από τους υπόλοιπους Έλληνες που επέστρεψαν μπορείτε να διαβάσετε στο TV Χωρίς Σύνορα):

«Εγώ ήμουν πλήρωμα στο Ελεύθερη Μεσόγειος, ταυτόχρονα, λόγω των πεποιθήσεών μου, συμμετείχα και στην πρωτοβουλία. Αυτό που έγινε ήταν ουσιαστικά πειρατεία σε διεθνή ύδατα. Οι σιωνιστές τρομοκράτες ανέβηκαν στο πλοίο παράνομα, πήραν το πλοίο μας και μας κράτησαν όμηρους υπό εξευτελιστικές συνθήκες. Μας είχαν καθισμένους κάτω, με τα όπλα από πάνω μας και τραβούσαν βίντεο. Μας κράτησαν στην φυλακή, συγκεκριμένα εμάς μία μέρα, τα υπόλοιπα άτομα παραπάνω και νομίζω ότι όταν επιστρέψουν θα σας πουν χειρότερες εμπειρίες από αυτά που θα σας πω εγώ.

Πρέπει να καταγγείλουμε αυτό που γίνεται και στη Γάζα, πρέπει να καταγγείλουμε τους σιωνιστές τρομοκράτες οι οποίοι σκοτώνουν παιδιά στη Γάζα και στην Παλαιστίνη και αποφάσισαν να αρχίσουν να σκοτώνουν και ευρωπαίους. Αποφάσισαν ότι η Μεσόγειος τους ανήκει και μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Μαζί με όλα αυτά πρέπει να καταγγείλουμε και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν παρείχε καμία στήριξη στα καράβια. Βρισκόμασταν σε επικοινωνία από την ώρα που γινόταν η πειρατεία από τους σιωνιστές με την ελληνική κυβέρνηση και δεν έκαναν απολύτως τίποτα, έμειναν άπραγοι. Δεν παρείχαν καμία ασφάλεια στα καράβια, δεν απαντούσαν καν στα τηλέφωνα, το λιμενικό με το οποίο είχαμε μια επικοινωνία με τους ασύρματους δεν έκανε τίποτα ουσιαστικά και η πρεσβεία ήταν άφαντη στο Ισραήλ. Θα πρέπει να καταγγείλουμε ωστόσο και την κυπριακή κυβέρνηση, η οποία και καθυστέρησε την αποστολή και δεν παρείχε καμία στήριξη.

Κατά τη διάρκεια της κράτησής μας, δεν είχαμε επαφή με καμία πρεσβεία, με κανέναν δικηγόρο, δεν μπορέσαμε καν να πάρουμε τηλέφωνο πουθενά. Εμένα προσωπικά με απέλασαν χωρίς τη θέλησή μου και η μόνη επικοινωνία που είχα με κόσμο ήταν αφού πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα. Μας είχαν καθιστούς με τα όπλα από πάνω, δεν μας έδωσαν να φάμε, ούτε να πιούμε. Προσωπικά εγώ πέρασα πάνω από δέκα σωματικούς ελέγχους. Μας έγδυσαν, μας πέρασαν από μηχανήματα, μας έκαναν ανακρίσεις. Όταν απαντούσαμε ότι θέλουμε δικηγόρο και επαφή με την πρεσβεία, απλά γελούσαν και προχωρούσαν στην επόμενη ερώτηση. Τους απαντούσαμε το ίδιο και συνέχιζαν την επόμενη ερώτηση, ενώ μας απειλούσαν ότι θα μας βάλουν φυλακή. Γενικότερα επικρατούσε ένα καθεστώς ότι δεν ξέραμε τι θα μας κάνουν και υπήρχε μια άγνοια του τι θα απογίνει τελικά. Μας ζητούσαν να υπογράψουμε χαρτιά που δεν ήταν μεταφρασμένα στα ελληνικά είτε στα αγγλικά, ήταν εβραϊκά τα οποία δεν καταλάβαινε κανείς. Δεν υπήρχε καμία μετάφραση, δεν υπήρχε επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Μας περνούσαν σωματικούς ελέγχους, ιατρικούς ελέγχους, μας έβγαζαν φωτογραφίες, μας πήραν κινητά, φωτογραφικές μηχανές, λαπτοπ, όλα τα προσωπικά υπάρχοντα. Γενικά εγώ γύρισα εδώ μόνο με αυτά που φοράω και τα χαρτιά μου. Τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα μας τα πήραν.

Γενικά υπήρχε μια προκλητική στάση απέναντί μας, «μη μιλάτε και πολύ γιατί θα έχετε πρόβλημα». Μας έκλεισαν φυλακή μια μέρα, τα άτομα που γυρίσαμε, σε ένα κελί με 20 άτομα. Δεν φάγαμε καθόλου, δεν ήπιαμε τίποτα, δεν μπόρεσαν να καπνίσουν όσοι ήθελαν να καπνίσουν. Γενικότερα ήμασταν σε εξαθλιωμένη κατάσταση, σε εξαθλιωμένο κελί, δεν ξέραμε τι θ’ απογίνουμε. Ήρθαν το πρωί μας πήραν και μας πήγαν ξαφνικά στο αεροδρόμιο χωρίς να έχουμε καμία ενημέρωση, χωρίς να έχουμε καμία επαφή με την πρεσβεία, χωρίς τίποτα. Μας έκαναν γενικότερα ένα ψυχολογικό πόλεμο και το κυριότερο ήταν ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία μας τραβούσαν βίντεο. Καταπατούσαν δηλαδή κάθε διεθνή συνθήκη που υπάρχει. Μας τραβούσαν φωτογραφίες, μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα. Με την εισβολή που έγινε στο Ελεύθερη Μεσόγειος κάποια άτομα προσπάθησαν να βάλουν το σώμα τους ως ασπίδα για να εμποδίσουν τους πεζοναύτες να βγουν στην γέφυρα. Αυτά τα άτομα υπέστησαν ηλεκτροσόκ, τους ρίξανε με πλαστικές σφαίρες στα πόδια, συγκεκριμένα του Γ.Κ. (από τον Σύλλογο Ιντιφάντα) του έκαναν τέσσερις φορές ηλεκτροσόκ και του έριξαν και πλαστικές σφαίρες στα πόδια. Κάποια άλλα άτομα όπως τον Βαγγέλη τον Πισσία, απ’ ότι άκουσα, δεν το είδα, μου το είπαν τέσσερα άτομα της αποστολής που ήταν μπροστά, άρχισαν να το βαράνε πάνω από 100 αστυνομικοί στο λιμάνι του Ασντότ».

Η περιγραφή αυτή μου έφερε στο μυαλό μία άλλη περιγραφή συνθηκών κράτησης και ανάκρισης, που είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια:

[...] μας κύκλωσαν περί τους 100 και παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πως νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις ψεκάσει 10 φορές με AROXOL, συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με δείρουν. Οι ατάκες των αστυνομικών συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα πρέπει να είστε». Πέρα από την ασφυξία λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύ δυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ. αστυνομικοί. [...] Τα «γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε γαμήσουμε και από πάνω».
[...]
Μέσα στην κλούβα είχαμε ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν κούναγε (ρήξη μυών πίσω απ’ τον καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα ξεχνάω. Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός.
[...]
Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα (περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20 περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, με ασφαλήτες να περνάνε συνέχεια από πάνω μας για να μας σπάσουν τα νεύρα. Κουνιόμουν, και έβηχα από τα χημικά που έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των άλλων. Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά. Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν. Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν υπήρξε για 19 ώρες !!!! Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα που είναι παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας τρομοκρατούσαν. Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση» (έτσι έλεγε το χαρτί). Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ έντονα δικηγόρο. [...] Κάποια στιγμή ήρθε και έναν υποτιθέμενος εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο και ανήκουστο.
[...]
Φαγητό δεν είχαμε. Αγοράσαμε με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΞΟΔΑ champion κρουασάν από το κυλικείο, στις 2 το βράδυ. Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά και πήγαν 2 παιδιά από εμάς συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλ κάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35 παιδιά ήταν από Θεσ/νίκη, όπως φαντάζεστε κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5 κρουασάν στον καθένα και 1/15 του πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απ’ τον ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας. Κοιμηθήκαμε στον διάδρομο αυτό που είχε και γραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να χωρέσουμε. Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλήτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε, και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να μην κοιμόμαστε.
[...]
Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα. Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός.

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από την επώνυμη καταγγελία ενός φοιτητή που συνελλήφθη στις 8 Μαρτίου 2007, κατά τη διάρκεια του μεγάλου φοιτητικού συλλαλητηρίου στην Αθήνα. Οποιαδήποτε ομοιότητα των συνθηκών κράτησης και τρομοκράτησης με αυτές που βίωσαν οι Έλληνες ακτιβιστές από τους Ισραηλινούς, είναι εντελώς συμπτωματική...