Άλλο ένα θύμα αστυνομικής βίας

Μια καταγγελία του Μόδεστου Σιώτου, αντιγραφή από το Protagon.gr

Κυριακή, 9:30π.μ., γωνία Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους.

Περπατούσα προς το σταθμό της Ομόνοιας προκειμένου να καλύψω ένα ρεπορτάζ στα Κάτω Πατήσια. Βλέπω δύο ομάδες ΔΙΑΣ σταθμευμένες. Η πρώτη αποτελείτο από επτά-οκτώ αστυνομικούς και βρισκόταν κάτω από ένα κλειστό περίπτερο ενώ η δεύτερη, αποτελούμενη από δέκα άτομα, στεκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Η πρώτη ομάδα είχε στα χέρια της ένα μετανάστη-μάλλον πακιστανικής καταγωγής- με ύψος γύρω στο 1,68 και βάρος κάτω από 60 κιλά. Τον είχαν βάλει στη γωνία και γελούσαν εις βάρος του, λέγοντας του πράγματα τα οποία δεν κατάφερα να ακούσω, και σκουντώντας τον εναλλάξ περιπαικτικά.

Σταμάτησα στη καντίνα, ακριβώς απέναντι τους, για να αγοράσω κάτι. Μόλις πλήρωσα βλέπω τον έναν από τους αστυνομικούς να κλωτσάει στα οπίσθια των μετανάστη. Εκείνος προσπαθούσε να καλυφθεί και οι υπόλοιποι αστυνομικοί βλέποντας τον αλλοδαπό να προσπαθεί να μη χτυπηθεί, γελούσαν. Δίστασα για το αν πρέπει να επέμβω ή όχι αλλά τελικά τους φωνάζω: «συγνώμη, τι κάνετε εκεί στον άνθρωπο;».

Τα γέλια πάγωσαν. Σχεδόν όλη ομάδα ΔΙΑΣ γυρνάει προς το μέρος μου αφήνοντας ήσυχο το πακιστανό. Ο αστυνομικός που τον κλώτσησε, έρχεται προς το μέρος μου (απείχα 3-4 μέτρα) και με ύφος τραμπούκου μου λέει, «για δώσε μου τη ταυτότητα σου και έλα εδώ». Πλησιάζω δίνοντας την αστυνομική μου ταυτότητα και λέγοντας τους «ορίστε, πάρτε την, δεν έχω να φοβηθώ, τίποτα, δημοσιογράφος είμαι». Τότε, ένας άλλο αστυνομικός πετάγεται από πίσω ζητώντας μου δημοσιογραφική ταυτότητα. «Δεν έχω», τους αποκρίνομαι για να λάβω την απάντηση «τότε, α****ια δημοσιογράφος είσαι».

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο αστυνομικός που ζήτησε τη ταυτότητα με αρπάζει από το κεφάλι, με γυρνάει ανάποδα, και με κολλάει στο κλειστό ψυγείο του περιπτέρου. «Παιδιά έλεγχο» φωνάζει στους συναδέλφους του. Μου πιέζει πιο δυνατά το κεφάλι στο ψυγείο και μου κλωτσάει τα πόδια. Μου αρπάζουν τη τσάντα και αρχίζουν να μου αδειάζουν τις τσέπες, πετώντας ό,τι έχω στο πεζοδρόμιο. Τους φωνάζω, «συγνώμη, τι κάνετε αυτή τη στιγμή; Θεωρούμαι ύποπτος για κάτι;» «Έλεγχο και προσαγωγή σου κάνουμε να μάθεις άλλη φορά να μιλάς».
Ταυτόχρονα, ένας αστυνομικός με ξυρισμένο κεφάλι, γύρω στα 35, ύψος 1,78 και περίπου στα 90 κιλά, κολλάει το κεφάλι του στο δικό μου (ενώ ο συνάδελφος του με πίεζε στο ψυγείο) και μου λέει «θα πας προσαγωγή μ****α για παρεμπόδιση αστυνομικού έργου και αντίσταση κατά της αρχής». «Ποια αντίσταση;» του λέω προσπαθώντας να γυρίσω το κεφάλι μου προς τη μεριά του. Η απάντηση που έλαβα ήταν κωμικοτραγική : «Τον βλέπετε όλοι;» φωνάζει γυρνώντας στους συναδέλφους του, «ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ» και προσθέτει «είμαστε πέντε άτομα ρε που όλοι βλέπουμε ότι αντιστέκεσαι, να δούμε τι θα πεις στον εισαγγελέα».

Εκείνη τη στιγμή, δεν άντεξα και φώναξα «είστε σοβαροί; Τι ακριβώς μου κάνετε; Μου συμπεριφέρεστε σαν κακοποιό και θα μου κάνετε προσαγωγή επειδή σας είπα να μη βαράτε τον άνθρωπο;». Η απάντηση που εισέπραξα ήταν να με πιέσει ακόμα πιο πολύ ο αστυνομικός στο κεφάλι ενώ με κλώτσησε για ακόμα μία φορά στα πόδια. Ο άλλος, ο ξυρισμένος, ξανακολλάει το πρόσωπο του στο δικό μου και αρχίζει να φωνάζει επανειλημμένα και όλο και πιο δυνατά «ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΕΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΕΡΓΟ;» καθώς και «ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΨΕΥΤΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΙΟ» . Προσπαθούσα να μιλήσω, να του πω κάτι αλλά κάθε φορά που άνοιγα το στόμα μου, μου φώναζε όλο και πιο δυνατά «ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;» και με απειλούσε ότι θα με «χώσει μέσα». Ξαφνικά, ακούω από τον ασύρματο κάποιου αστυνομικού ότι «είμαι καθαρός». Μετά από ένα λεπτό και αφού οι δυο, τρεις αστυνομικοί, οι μεγαλύτεροι ηλικιακά στην ομάδα, συζητούσαν μεταξύ τους για τη τύχη μου, μού ανακοινώνουν «ότι τη γλίτωσα αυτή τη φορά την Ομόνοια». Ο αστυνομικός απελευθερώνει το κεφάλι και το υπόλοιπο σώμα μου ενώ μου λέει να μαζέψω τα «σκατά». Ο συνάδελφος του με το ξυρισμένο κεφάλι, γυρνάει προς το μέρος και απειλητικό ύφος μου λέει «να μάθεις άλλη φορά να είσαι πιο προσεκτικός με τις δημοκρατικές σου ευαισθησίες».

Δυστυχώς, αφενός λόγω του ότι έχασα τη ψυχραιμία μου και αφετέρου διότι ήμουν εντελώς τρομοκρατημένος, δεν κατάφερα να πάρω τον αριθμό τους. Όχι πως θα μου τον έδιναν άλλωστε. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ελληνική αστυνομία που ξέρει καλά να κάνει τη δουλειά της και δημιουργεί μία αίσθηση ασφάλειας στους πολίτες της. Αν κρίνω από το ζήλο με τον οποίο χειρίστηκαν τη διαμαρτυρία ενός αθώου πολίτη για το ξυλοδαρμό ενός αλλοδαπού, είμαι σίγουρος ότι στα πιο δύσκολα περιστατικά, όπως τη δολοφονία κάποιου μετανάστη, η Αστυνομία θα είναι εκεί να «εκτελέσει» το έργο της.

Αγανακτισμένοι; Στα παπάρια τους!

Η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να μην αντιδρά βλέποντας καθημερινά πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων της βουλής τους "αγανακτισμένους". Έτσι κι αλλιώς Ελληνική Κυβέρνηση δεν υπάρχει. Κατάντησε σκιά πολυεθνικών εταιριών και όλες οι αποφάσεις της δεν έχουν να κάνουν με το συμφέρον της χώρας της, αλλά εκείνων των πολυεθνικών. Ξέρει ότι έχει τους "αγανακτισμένους" πιασμένους από τα αρχίδια παρόλο που τους αφήνει να βαρέσουν λίγα κατσαρολικά ή να μουτζώσουν.

Δεν τα γράφω αυτά επειδή έχω κάτι με τους "αγανακτισμένους" ή να θέλω να πω πώς δεν κάνουν καλά. Θεμιτή κάθε αντίδραση ακόμα και αν ένα μέρος της προέρχεται από χώρους τους οποίους απεχθάνομαι. Το πρόβλημα για μένα είναι τι γίνεται μετά. Και αυτό νομίζω πώς η κυβέρνηση το γνωρίζει πάρα πολύ καλά. Μπορεί να στέλνουν τους Πάγκαλους να γαβγίζουν για τα like και unlike του Facebook (λες και για αυτό είναι μόνο το Facebook),μα γνωρίζουν πολύ καλά ότι η καρέκλα τους δεν δονείται. Ένα μέρος από αυτούς που σήμερα τους μουτζώνουν, αύριο θα τους ξαναψηφίσει γιατί κάποιον θα θέλουν να χώσουν στο δημόσιο. Ένα άλλο μέρος νομίζοντας πώς θα δείξει την αντίθεση του δεν θα πάει να ψηφίσει κανέναν κερατά με αποτέλεσμα πάλι η μοίρα της χώρας να εξαρτηθεί από φανατισμένα κοματόσκυλα. Το ποσοστό αποχής ( και όσο αυτό καλλιεργείται) θα είναι υπέρ τους. Η αντιπολίτευση είναι για τα μπάζα όσο ποτέ άλλοτε. Οι φαμφάρες του ποιητή Σαμαρά δεν πείθουν κανέναν και αν γινόταν αύριο εκλογές πάλι Πασόκ θα είχαμε (όχι παίζει καμία διαφορά αν είχαμε ΝΔ) γιατί οι άνθρωποι έχουν μάθει να σκέφτονται δικομματικά και με όρους ποδοσφαιρικούς.

Οπότε η παρούσα Αντουανέτα κυβέρνηση συνεχίζει να το χτενίζει...

Μια ρεαλιστική λύση που σκέφτομαι για το day after aganaktized (επειδή ένα αναρχικό καθεστώς στιλ αυτοδιαχείρισης δεν βλέπω να παίζει) είναι ψήφος μακρυά από τα 2 μεγάλα κόμματα (και ας μην πολυγουστάτουμε κάποια), τουλάχιστον να απαλλαγούμε από τα καρκινώματα Πασόκ-ΝΔ. Όχι πώς αν βγει κάποια από τα μικρά θα είναι και η σωτήρια λύση, αλλά μπορεί να το πρώτο βήμα για μια καινούρια αρχή. Και μετά βλέπουμε ποιοι και αν θα είναι οι διεφθαρμένοι. Έχουμε τον καιρό, αν όχι εμείς, τουλάχιστον τα παιδιά μας να τους κράξουν.

Η γελοιογραφία και η ιδέα των Aganaktized είναι του Γιάννη Ιωάννου

Θέλω να ευχαριστήσω τους αλλοδαπούς

Μίας και πολύ προπαγάνδα και ρατσισμός έχει πέσει τα τελευταία χρόνια γενικεύοντας ως προς το απόλυτο κακό οποιονδήποτε αλλοδαπό περνάει τα σύνορά της Ελλάδας, θα μου επιτρέψετε για μια φορά να ασκήσω και εγώ την προπαγάνδα μου από την άλλη πλευρά αγνοώντας σκόπιμα κάθε εγκληματική πράξη που κάποιοι έχουν διαπράξει.

Θέλω να τους ευχαριστήσω γιατί διάλεξαν αυτό το μέρος για να ζήσουν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να δημιουργήσουν. Εκτιμώ που υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν να βρίσκουν δελεαστικό αυτό τον τόπο, κάτι το οποίο δεν βρίσκω εγώ.

Τους ευχαριστώ όταν αποφασίζουν να κάνουν φιλότιμα κάποια σκληρή εργασία που έχουν αναλάβει. Όταν είχα αποφασίσει να μετακομίσω όλα αυτά τα βαριά πράγματα από το ένα σπίτι στο άλλο, αλλοδαποί ήταν αυτοί που μου τα κουβάλησαν και θέλω να πιστεύω ότι δεν τους ρίξανε στην μοιρασιά της εργασίας. Προσωπικά μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.

Τους ευχαριστώ όταν αντίθετα από πολλούς ομοεθνείς μου, είναι πάντα πολύ πρόθυμοι να σου δώσουν μια πληροφορία, να σταθούν σε ουρά χωρίς να γκρινιάζουν ή να θέλουν να σου πάρουν την θέση και να μην σε σπρώχνουν για να βγουν από το τραίνο ή το λεωφορείο.

Τους ευχαριστώ γιατί παρ' όλη την μιζέρια, τον σκοταδισμό και την μισαλλοδοξία που υπάρχει σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι αυτοί είναι πάντα χαμογελαστοί, κουβεντιάζουν έντονα και κάνουνε πλάκα.

Τους ευχαριστώ που δίνουν ένα άλλο φυλετικό χρώμα σε μία χώρα στην οποία έχω βαρεθεί να βλέπω το λευκό. Το πώς παίζουν με την κόμμωση τους οι αραπίνες είναι κάτι το εκπληκτικό. Το πώς συνδυάζουν καλόγουστα τα έντονα χρώματα των ρούχων τους πάνω στο σκούρο δέρμα τους είναι μια δυνατότητα που δεν θα τολμούσε να κάνει ποτέ κάποιος λευκός.

Τους ευχαριστώ για την μουσική τους, την αίσθηση του ρυθμού που έχουν όταν χορεύουν που ουδέποτε θα τολμούσα να πράξω (κυρίως έτσι αγύμναστος και χοντρομπαλάς που κατάντησα!)

Τους ευχαριστώ όταν μέσα στην βροχερή Αθήνα κάθονται σαν μαλάκες κάτω από την βροχή να μου πουλήσουν μια ομπρέλα την οποία εγώ είχα αγνοήσει να πάρω φεύγοντας. Τους ευχαριστώ που στις πορείες μέσα στο λιοπύρι, μας προμηθεύουν νερό (και ντουντούκες!). Τους ευχαριστώ για μια ταινία που θα μου δώσουν πολύ ποιο φτηνά και πολύ ποιο νωρίς και σίγουρα με λιγότερο κόπο από το να την βρω κατεβασμένη. Το ίδιο και για την μουσική ενός δίσκου που το πιο πιθανό είναι να πάψω να τον ακούω μετά από ένα χρόνο. Και ναι, αν πρόκειται για μεγάλες εταιρίες που έτσι και αλλιώς πλουτίζουν προσφέροντας σου πολύ λιγότερα από αυτά που περιμένεις, προτιμώ τον πειρατή.

Τους ευχαριστώ που καθαρίζουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου που το έχω μεσ' την μπίχλα επειδή δεν βρήκα ποτέ τον χρόνο να το πάω για καθάρισμα. Τους ευχαριστώ που στέκονται να μου πουλήσουν ένα σωρό φτηνά μικροπράγματα, όπως αναπτήρες, χαρτομάντιλα, φορτιστές κινητών (κυρίως όταν από έναν Γερμανό το πληρώνεις χρυσάφι), στυλό, καπέλα, ανακλαστήρες αυτοκινήτων κυρίως όταν τα έχω ανάγκη.

Τους ευχαριστώ γιατί μου φέρνουνε το φαγάκι μου στις 12 η΄ώρα το βράδυ την ώρα που εγώ βαριέμαι να μαγειρέψω, και να βγω από το σπίτι μου. Και τους ντρέπομαι όταν την επόμενη μέρα τους συναντώ τυχαία στο δρόμο και μου λένε "καλημέρα" την ώρα που εγώ δεν θυμάμαι ποτέ την μούρη τους παρ' όλες τις άπειρες φορές που με έχουν εξυπηρετήσει.

Από πολλές απόψεις είναι καλύτεροι από μας τους Έλληνες.

Καλημέρα Αδόλφε, καλημέρα...

Μερικές "πατριωτικές" φωτογραφίες και ένα βίντεο από την χτεσινή Νύχτα Των Κρυστάλλων στο κέντρο της Αθήνας.

ΥΓ. Σκέφτηκα να καλύψω τα πρόσωπα των τραμπούκων και μαχαιροβγάλτων. Όχι τόσο επειδή είμαι κατά της στοχοποίησης, όσο για να μην πέσουν θύματα από φανατικούς της άλλης πλευράς. Και πάλι δεν το κάνω επειδή τους προστατεύω. Οι λόγος είναι πώς αν υπάρξουν αντίποινα, οι φασίστες θα ανταποδώσουν πάλι και αυτός ο κύκλος βίας δεν θα τελειώσει πότε. Φαντάζομαι η αστυνομία θα έχει ήδη τις φωτογραφίες στην διάθεση της...

-UPDATE-

Τα Χρυσαύγουλα που θεωρούν πώς ο κόσμος τους επικροτεί για τα κατορθώματα τους, ας διαβάσουν αυτό!

Γιάννη, περαστικά...

το φωτο μπλόγκ του είναι το http://diffusedlight.blogspot.com/

"Ο διαδηλωτής - τραυματίας έχει όνομα. Ονομάζεται Γιάννης Καυκάς και αν έχεις βρεθεί στον Δαναό τις Νύχτες Πρεμιέρας σε έχει σερβίρει στο μπάρ"

Trompaktiko

Τώρα, θα ήμουνα πολύ μαλάκας αφελής αν ζητούσα να παραιτηθεί κανένας υπεύθυνος;

Κύριε Παπουτσή, θα θέλατε αυτός να είναι ο γιός σας;

Μια ερώτηση προς τους αρμόδιους των Αρχών...

Το γαμώτο ενός αστυνομικού που δεν θέλει να είναι μπάτσος.

Από έμπιστη πηγή, μου ήρθε αυτό το κείμενο, γραμμένο από έναν αστυνομικό, που δεν θέλει να είναι "μπάτσος". Που θέλει να κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει και να μην κρύβει από τον κόσμο το επάγγελμα του.

Τα περιστατικά της 15ης Απριλίου που αναφέρεται, είναι το ντου των μπάτσων-ΜΑΤ στα Εξάρχεια σε ώρα που γινόταν συναυλία και υπήρχε αρκετός κόσμος, ΕΔΩ.

Το παρακράτος της Δ.Α.Ε.Α.

Το ποτήρι ξεχείλισε, η λύσσα, η μισανθρωπία και η αθλιότητα των ανθρώπων που έκαναν επάγγελμα την καταπάτηση των όρκων και την παραβίαση των νόμων που πληρώνονται να τηρούν και να προστατεύουν, πρέπει να σταματήσει.

Είμαι αρκετά χωμένος στα σκατά για να ξέρω πως λειτουργούν, να ξέρω το πως και κατά πόσο ελέγχονται για τις πράξεις ή παραλείψεις τους και να γνωρίζω τη ψυχολογική φθορά και σωματική καταπόνηση που υφίστανται.

Ένα μείγμα θυμού, ρατσιστικής βίας, ακροδεξιάς βαρβαρότητας, εθνοσωτήριου ιδεώδους, ψυχολογίας όχλου, βλακείας, ατιμωρησίας και δυστυχώς ελάχιστης αξιοπρέπειας.

Τα πρόσφατα περιστατικά της 15ης Απριλίου ήταν άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση της κρατικής βαρβαρότητας που πολλοί από εσάς ζείτε καθημερινά ή και από πορεία σε πορεία και δεν ξέρω τι να σας απαντήσω όταν με ρωτάτε γιατί.

Γιατί... γιατί το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, γιατί μας θέλουν όργανα, γιατί πιο εύκολο είναι να μας ρίξουν πρόστιμο γιατί ξεχάσαμε το μπερέ σπίτι παρά γιατί κλοτσήσαμε άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος, γιατί ακόμα και όταν χτυπήσουμε άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος αν δεν υπάρχουν τρεις τουλάχιστον μάρτυρες, κατά προτίμηση επώνυμοι, δεκαπέντε φωτογραφίες και δύο βίντεο θα αθωωθούμε, γιατί και αν ακόμα υπάρχουν όλα αυτά αν δεν βρεθεί ποιος ακριβώς το έκανε -γιατί δεν φέρουμε τους αριθμούς που είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε, αλλά δεν μας ελέγχει κανείς αν φέρουμε- πάλι κανείς δε θα τιμωρηθεί, γιατί αν από το περιστατικό όμως θιχτεί δημόσιο πρόσωπο και ειδικά κυβερνητικό, ο υπαίτιος θα βρεθεί την ίδια μέρα διαφορετικά θα τιμωρηθεί κάποιος έστω και άδικα, γιατί όταν σε έχουν στο πεζοδρόμιο για πάνω από δώδεκα ώρες την ημέρα για μέρες, θα σηκώσεις το χέρι πολύ πιο εύκολα, γιατί φασιστοειδή καθηγητές ακόμα και εισαγγελείς στις σχολές της αστυνομίας κάνουν φασιστικά κηρύγματα, γιατί είτε από μόνοι τους μερικοί δικοί μας, είτε από τα κηρύγματα αυτά, πιστεύουν ότι κάνουν κάτι ιερό και ότι προστατεύουν τη πατρίδα και ότι αυτός που βαράνε κάτω το αξίζει και θέλει το κακό της πατρίδας τους, γιατί μας θέλουν μπροστά να παίζουμε ξύλο με τον κόσμο για να εκτονώνει την οργή του πάνω μας, γιατί μας διοικούν όχι μορφωμένοι αξιωματικοί αλλά κομματόσκυλα τσοπάνηδες που με την πρώτη ευκαιρία φυλάνε κατουρημένες ποδιές για μια προαγωγή και θέση, γιατί ο πειθαρχικός μας έλεγχος δεν γίνεται από ανεξάρτητη δικαστική αρχή αλλά από εμάς τους ίδιους, γιατί φταίμε εμείς, γιατί φταίει η ηγεσία, γιατί φταίνε οι πολιτικοί. Ο κόσμος ακόμα και άδικο να έχει δεν φταίει, ο κόσμος ακόμα και να παρανομεί τον συλλαμβάνεις και τελείωσε, δεν τον χτυπάς και τον παρατάς, δεν τον χτυπάς, τον συλλαμβάνεις και τον ξαναχτυπάς.

Υπάρχουν και υγιή άτομα στη Δ.Α.Ε.Α. και για κάποιο περίεργο λόγο όλα θέλουν να φύγουν και όσο μπορούν αρνούνται να παίξουν το ρόλο που τους ζητάνε να παίξουν, αλλά είναι γεγονός ότι είναι ελάχιστα. Δε λειτουργεί όμως μονάχα η Δ.Α.Ε.Α. σαν παρακράτος, τα στραβά της αστυνομίας είναι πολλά, τα δεξιά έως ακροδεξιά αντανακλαστικά πολύ δυνατά, οι αιτίες ακόμα περισσότερες, οι δικαιολογίες λίγες και το δίκαιο με τον κόσμο.

Θέλω να αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση αλλά ξέρω ότι δε θα αλλάξει ούτε με βία, ούτε με μολότοφ, ούτε με καταστροφές. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι, το έχω ζήσει, το έχω δει, ξανά και ξανά και ξανά, η βία δε δίνει λύση. Οι φασίστες και οι κυβερνώντες μας αυτό θέλουν, αυτό τους θρέφει, αυτό έχουν ανάγκη, για να τρομοκρατούν, για να φανατίζουν, για να δικαιολογούν προμήθειες, δαπάνες, γιγαντωμένες εξουσίες και διευρυμένες αρμοδιότητες. Η κατάσταση πρέπει να αλλάξει και δεν ξέρω πως αλλά πρέπει να γίνει σύντομα, διαφορετικά φασιστικοποιούμαστε με πολύ γοργούς ρυθμούς και αυτό με τρομάζει πολύ γιατί το βλέπω και από μέσα. Δε φεύγω και δεν παρατάω αυτό που κάνω γιατί το θεωρώ ήττα, ελπίζω και δεν απελπίζομαι.

Ένας ένστολος πολίτης.