Είχα αποφασίσει ότι δε θα κατέβω στην πορεία για τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αυτό μέχρι που άκουσα τα πρωτοφανή μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας και αποκλεισμού του κέντρου για ένα εικοσιτετράωρο. Τότε αποφάσισα ότι θα κατέβω γιατί κανείς δε μπορεί να απαγορεύσει μια διαδήλωση. Πολλώ δε μάλλον μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η οποία όταν ακόμα ήταν αντιπολίτευση εξαπέλυε μύδρους κατά της βίας και της καταστολής της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο ο ΓΑΠ ο οποίος είχε βγει στο δρόμο με το κερί στο χέρι για να συμπαρασταθεί για τη δολοφονία ενός παιδιού. Και δεν το λέω πουλώντας φτηνή πολιτική κριτική, μιλάω ειλικρινά.
Τα γεγονότα:
Είμαι μέλος της Νεολαίας Συνασπισμού και blogger. Κανόνισα να κατέβω στην πορεία της 6/12/2010 με δύο φίλους blogger και μιας κι εκείνοι είναι ανένταχτοι, βρεθήκαμε στο μπλοκ της Νεολαίας. Φτάσαμε στις 16.00 στα Προπύλαια και σχεδόν εξωθηθήκαμε να ξεκινήσουμε την πορεία όταν άρχισαν να γίνονται επεισόδια πίσω μας και άρχισαν να μας σπρώχνουν. Το κλίμα ήταν ήδη ασφυκτικό, είχαν πέσει δακρυγόνα. Δεξιά μας μια διμοιρία είχε ακινητοποιήσει ένα παιδί. Είχαμε κάνει αλυσίδες. Κάποιος πιο μπροστά φορούσε κουκούλα και έπειτα από επισήμανση την έβγαλε. Τα ΜΑΤ δίπλα περνούσαν σύροντας τα γκλοπ στα ρολά των καταστημάτων. Στρίψαμε στην Αιόλου, εκεί βρήκαμε έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο με αίματα στο κεφάλι. Η πορεία συνεχίστηκε σχεδόν ομαλά, με τα ΜΑΤ να μας ακολουθούν κατά πόδας. Στο Σύνταγμα έπεσαν χημικά αλλά συνεχίσαμε. Μέχρι που φτάσαμε στο Πανεπιστήμιο, εκεί δεχθήκαμε τόνους -ληγμένων κατά πάσα πιθανότητα- χημικών. Δε γινότανε να αναπνεύσουμε. Προσωπικά δεν είχα ούτε καν μαντήλι να καλύψω τη μύτη μου, ούτε μαλόξ, τίποτα. Ο ένας φίλος είχε μαντήλι, κι ο άλλος μια μικρή αντιασφυξιογόνο μάσκα. Στρίψαμε στην Ιπποκράτους και μπορέσαμε να επιτέλους να αναπνεύσουμε. Αποφασίσαμε να πάμε προς ένα φιλικό σπίτι, η ώρα ήταν 18.00. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την Ακαδημίας για να βρεθούμε Χαλκοκονδύλη και να πάρουμε(;) το λεωφορείο.
Στη Ζωοδόχου Πηγής είδαμε μέρος της πορείας να ανεβαίνει προς Εξάρχεια, μαζί και το μπλοκ της Νεολαίας. Μια διμοιρία ΜΑΤ προσπάθησε να διακόψει την άνοδο χωρίς κανένα προφανή λόγο. Πράγματι, διέκοψε την πορεία περνώντας από μέσα με γκλοπ προτεταμένα και στάθηκε από την άλλη πλευρά κοιτώντας τους διαδηλωτές και να χτυπώντας τις ασπίδες με τα γκλοπ, προκλητικά (λες και καταφέρανε να κάνουν κάτι, με σκοπό μάλλον να εξωθήσουν κάποιον στο σημείο να προχωρήσει σε ακραία συμπεριφορά και να βρουν αφορμή). Παρόλα αυτά δεν έγινε τίποτα, άδικος κόπος, τζάμπα η τζάμπα μαγκιά.
Αποφασισμένοι να συνεχίσουμε προς Χαλκοκονδύλη, κατηφορίσαμε την Ακαδημίας. Παντού σταθμευμένες μηχανές με αστυνομικούς ΔΙΑΣ και Δέλτα. Στην Κάνιγγος μια μεγάλη ομάδα ατόμων 25-30 άτομα βρισκόταν στη μέση του δρόμου. Ήταν ένα πλήθος με καλυμμένα τα πρόσωπα ως επί το πλείστον μαζί μια κοπέλα με περίεργο dress code. Φωνάξανε προς τους αστυνομικούς. Η αρχική εντύπωση ότι τους προκαλούν μου έφυγε όταν άρχισαν να δείχνουν όλοι μαζί προς μία κατεύθυνση και αρκετοί αστυνομικοί τους προσπέρασαν οδεύοντας εποχούμενοι προς την κατεύθυνση που έδειξαν. Και οι τρεις κοντοσταθήκαμε αναγνωρίζοντας ότι πρόκειται για ασφαλίτες. Έβγαλα το κινητό και τράβηξα δύο φωτογραφίες (πολύ κακής ποιότητας ομολογουμένως) ενώ κι εκείνοι είχαν κοντοσταθεί έτοιμοι να μας ζητήσουν το λόγο. Αν μέχρι τότε είχα αμφιβολία για το αν πρόκειται για ασφαλίτες, τις ξεπέρασα εντελώς. Η ομάδα είχε πάρει το δρόμο για το Πολυτεχνείο μέσω της οδού Τζωρτζ.
Στη Γ’ Σεπτεμβρίου βλέπαμε να περνάει το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάποιοι τελευταίοι από την πορεία τους οποίους στη συνέχεια άρχισαν να κυνηγούν με μηχανές και διαλύθηκαν στα γύρω στενά. Μερικοί διαδηλωτές σταμάτησαν στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας(!), Γ’ Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου. Λίγο πιο πάνω έπιασαν ένα παιδί. Είχαν μαζευτεί 3 περιπολικά και καμιά εικοσαριά μηχανές. Του φώναξα να μου πει το όνομά του για να μιλήσω με κάποιον στη νομική βοήθεια, αλλά δε μου απάντησε. Έβγαλα τη φωτογραφική, απροκάλυπτα πια, και φωτογράφισα. Πίσω μου δύο μεσήλικες άκουσα να λένε «πορεία έχουν πάλι οι αναρχικοί». Μάταια, μάλλον, προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι είναι πορεία μνήμης και δεν ήμασταν μόνο αναρχικοί. Απέναντι ακριβώς είδαμε γνωστή δικηγόρο την οποία πλησιάσαμε να ρωτήσουμε αν μίλησε με το παιδί και η οποία μας απάντησε αρνητικά. Χώρισαν οι πορείες μας, η δικηγόρος πήρε το δρόμο προς τα Εξάρχεια.
Μπροστά στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας, στη διασταύρωση με την Γ’ Σεπτεμβρίου βρισκόταν ένα αρκετά μεγάλο πλήθος ασφαλιτών. Αποφασίσαμε να πάμε να φωτογραφίσουμε. Μπήκαμε με τον ένα εκ των δύο στο κατάστημα το οποίο εξυπηρετούσε το αστυνομικό τμήμα και ήταν το μόνο ανοιχτό που βρήκαμε, για να πάρουμε νερό. Καθυστερήσαμε όσο μπορούσαμε. Βγαίνοντας έξω κοντοσταθήκαμε ίσως λίγο παραπάνω από όσο θα περνούσαμε απαρατήρητοι κι έπειτα από 15 δευτερόλεπτα ήρθε ένας αρχι-ασφαλίτης (απ’ ότι κατάλαβα από το hands free) και ζήτησε από το φίλο μου να του δείξει τις φωτογραφίες που έβγαζε. Το όργανο του είπε ότι θα του τις σβήσει επιτόπου και θα του κάνει και χάρη γιατί αλλιώς θα πάει μέσα, τον ψιλοέβρισε (άντε,τον χοντροέβρισε). Πετάχτηκε κι ένας από τους υπόλοιπους (οι οποίοι περισσότεροι δεν είχαν πάρει χαμπάρι γιατί μάλλον μιλούσανε για μπάλα ή για καμιά πέτρα που πέταξαν στην πορεία) και του είπε σε άπταιστα ελληνικά «ρε! γιατί με φωτογραφίζεις; Εγώ σε φωτογραφίζω;». Σχεδόν δεν κατάλαβα για πότε τον πήραν και για πότε τον φόρτωσαν στο βανάκι να τον πάνε στη ΓΑΔΑ
Οι σκέψεις μου
Δε μου πέρασε καν από το μυαλό να μιλήσω γιατί θεώρησα ότι δεν υπάρχει λόγος να υπερασπιστώ το φίλο μου ενώ ΔΕΝ έχει κάνει κάτι παράνομο. Φοβήθηκα ότι αν παρέμβω θα δημιουργήσω πρόβλημα ενώ δεν υπήρχε. Από ότι φάνηκε όμως δε χρειάζεται να υπάρχει πρόβλημα για να μαζέψουν κάποιον. Ο μοναδικός μου φόβος από εκεί κι έπειτα ήταν να μην του φορτώσουν κάτι άλλο. Ο, τιδήποτε, για την αντιασφυξιογόνο μάσκα, δεν ξέρω.
Πώς μπορούν να σου δημιουργήσουν πρόβλημα για να σου κάμψουν το ηθικό; Μήπως και φοβηθείς και την επόμενη φορά δε φωτογραφήσεις, δεν κατέβεις στην πορεία ή δεν πας στα Εξάρχεια. Η δημοσιογραφία πολιτών και η παρατήρηση δεν απαγορεύεται, δεν απαγορεύεται να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Καλύπτουμε δημοσιογραφικά μια πορεία που τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης είτε δε θέλουν είτε αδιαφορούν να καλύψουν. Αρέσκονται να μεταδίδουν με τις ώρες τρομολαγνικά ρεπορτάζ της Σέχτας Επαναστατών αδιαφορώντας για την τρομοκρατία που η Κυβέρνηση έχει εγκαθιδρύσει με το Μνημόνιο. Για την τρομοκρατία της καθημερινότητας που σου κόβει τα όνειρα, σου διαλύει κάθε ελπίδα. Δείξε μου Πρετεντέρη, Σόμπολε για τους χιλιάδες απολυμένους και την τρομοκρατία των τραπεζών με την ίδια θέρμη που λες για την κούπα του τρομοκράτη της Σέχτας! Δείξε το γουρουνόμορφο εκείνο δημόσιο υπάλληλο που απειλεί νέα παιδιά ότι θα είναι οι νέοι Γρηγορόπουλοι! Δείξε μου τον κάθε άνθρωπο που βγαίνει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί γιατί του αφαιρούν τα κεκτημένα του… Μη μου δείχνεις τη σαπίλα σου…
Δημόσιους υπαλλήλους φωτογραφίζαμε -χωρίς διακριτικά κιόλας. Δημόσιοι υπάλληλοι που, αν θέλετε, τους πληρώνουμε όλοι μας και έχουμε το δικαίωμα να ελέγχουμε τα τι κάνουν. Προχθές προσήχθησαν κοντά 90 άτομα, πόσοι από αυτούς τελικά είχαν κάνει κάτι για το οποίο έπρεπε βάσει νόμου να προσαχθούν; Σας θυμίζω «κύριοι» ότι δεν είμαστε σε πόλεμο για να χρησιμοποιείτε τέτοια βια… ή μήπως τελικά είμαστε;
Το ιδανικό για σας θα ήταν να μην έχει κανείς πολιτική σκέψη. Να δέχονται αμάσητα ο,τι σκουπίδια πλασάρετε. Δυστυχώς για σας, δεν είναι έτσι.
Η εικόνα του Οδυσσέα από εδώ
