Γιατί η επέτειος της δολοφονίας Γρηγορόπουλου θα πρέπει να γίνει θεσμός

Αν και ο Γρηγορόπουλος δεν είναι το πρώτο ή το μοναδικό θύμα μιας αστυνομικής αυθαιρεσίας και χωρίς καμία πρόθεση από μεριά μου να ξεχάσω άλλες ανάλογες περιπτώσεις, θεωρώ την δική του λίγο πιο σημαντική ώστε να αρχίσουμε να μιλάμε για το συμβάν αυτό ως ένα σύμβολο και αποφεύγοντας να το στοχοποιήσουμε μόνο στο όνομα του Αλέξη. Γιατί το τελευταίο πράγμα που φαντάζομαι να ήθελε ο ίδιος (και τώρα οι συγγενείς του) είναι να γίνει σύμβολο εξέγερσης. Καλύτερα να μιλήσουμε απλά για το συμβάν γιατί από μόνο του αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ένα παιδί θύμα. Γιατί κάποιος στα 15 του δεν έχει διαμορφώσει ακόμα μια σταθερή ιδεολογία ή κάποια σταθερά πιστεύω και του αρέσει να παίζει με αυτά. Σαφώς παίρνει κάποιες βάσεις από το σπίτι, σαφώς και επηρεάζεται από τον περίγυρό και τους φίλους του, όμως δεν μπορείς να πεις οτί είναι αρκετά ώριμος ακόμα ώστε να τα αφομοιώσει ή να τα απορρίψει. Τα λέω αυτά γιατί ήμουν 15 και θυμάμαι τον εαυτό μου. Και θυμάστε και εσείς τον εαυτό σας πόσο πιο ευάλωτοι ήμασταν σε περισσότερες επιρροές από αυτές που δεχόμαστε σήμερα. Και αυτή είναι η πρώτη σύγκριση των δικών μας 15 με του δολοφονημένου.

Δεν θα μπορούσες εύκολα να το κατατάξεις στα συνηθισμένα θύματα αστυνομικής βίας. Δεν ήταν αντιεξουσιαστής, δεν ήταν αναρχικός, ούτε ο τύπος που θα πάει να κάνει τσαμπουκά, ώστε να πεις εύκολα "πήγαινε γυρεύοντας". Ήταν ένας συνηθισμένος emo με όλη την φροντίδα και την υπερπροστασία της εύπορης οικογενείας του, αλλά με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες και την ελαφρά επαναστατικότητα που μπορεί να έχει ένας πιτσιρικάς στα 15 του ο οποίος βρέθηκε την λάθος ώρα και την ακατάλληλη στιγμή (θα μου πείτε υπάρχει σωστή και κατάλληλη ώρα για ένα έγκλημα;) για να πάρει τον φίλο του από τα Εξάρχεια και να πάνε να διασκεδάσουν σε ένα πάρτι έχοντας μαζί το δώρο που θα χάριζε στον εφηβικό ερωτά του. Αυτά και μόνο διευρύνουν ακόμα περισσότερο το ποσοστό εκείνων που αγανάκτησαν με τον τρόπο δολοφονίας του όταν η συγκεκριμένη "αποκλίνουσα συμπεριφορά" συνάντησε τον "θα-σου-δείξω-γω" μπάτσο.

Ο "θα-σου-δείξω-γω" μπάτσος ήταν αναμφισβήτητα ένας διαταραγμένος ψυχολογικά άνθρωπος, όχι πολύ διαφορετικός από εκείνους τους ψυχολογικά διαταραγμένους που επειδή η πολιτεία τους έδωσε ένα κουμπούρι, αισθάνονται την ανάγκη να το αδειάσουν στον οποιονδήποτε αντιμιλήσει ή δεν σεβαστεί την εξουσία τους και που χωρίς καμία αναστολή ή ενοχή ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ θεωρούν και δουλειά τους κάτι τέτοιο. ( "Μαράκι φάτε γιατί θα αργήσω, κάτι έγινε στην δουλειά", τηλεφώνησε το κτήνος στην γυναίκα του, αφού ξάπλωσε στο έδαφος τον πιτσιρικά). Και μέχρι σήμερα, με μια ποινή ισόβια και δύο δικηγόρους που παραιτήθηκαν από την υπόθεση πριν τον αναλάβει ο μεγαλοδικηγόρος του δεν φαίνεται να έχει μετανιώσει. Μιας και μιλάμε για αποκλίνουσες συμπεριφορές.

Και όμως. Ούτε ο "θα-σου-δείξω-γω" ήταν ο μοναδικός μέσα στην αστυνομία. Κατά την άποψη μου και ελπίζω να συμφωνείτε, υπάρχουν ακόμα αστυνομικοί μέσα στο σώμα που αν δεν "μας δείξουν" τώρα, ίσως "μας δείξουν" σε κάποια επόμενη φορά. Τουλάχιστον, όσο δεν κάνει κάτι το κράτος για να τους ελέγξει, όσο τους δίνει την άδεια να κρατάνε κουμπούρι, όσο τους εκπαιδεύει στρατιωτικά και όχι με σκοπό να υπηρετούν σεβόμενοι τον πολίτη.

Να λοιπόν, που φτάνουμε σε ένα κράτος το οποίο δίνει την άδεια να δολοφονούνται άνευ λόγου αθώοι συμπολίτες που θα μπορούσαν να είναι ο καθένας μας. Και να που το κράτος τόσο αδιαφορεί για αυτό, ώστε την επομένη ημέρα η εκλεγμένη κυβέρνηση του αρνείται να πάρει την οποιαδήποτε ευθύνη. Αν δεν θέλουμε να ξαναγίνει αυτό πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να το θυμόμαστε και να μην το επαναλάβουμε. Να ένας λόγος που χρειαζόμαστε μια τέτοια επέτειο. Όχι για να θυμόμαστε τον συγκεκριμένο πιτσιρικά ή τον μπάτσο, αλλά για να μην ξεχάσουμε ποτέ το σοκ που προκάλεσε σε όλο τον ελληνικό χώρο η προηγούμενη αδιαφορία μας.

Εδώ όμως και για να το κάνουμε ποιο επίσημο όπως είναι ας πούμε η επέτειος του Πολυτεχνείου, υπάρχει το εξής εμπόδιο. Πρέπει το κράτος να είναι συμμέτοχο. Γιατί με το Πολυτεχνείο τα πράγματα μοιάζουν ποιο καθαρά και ποιο ξέχωρα. Τότε είχαμε χούντα, τάνκς και έναν κουραμπιέ να μας το παίζει από μόνος του πρωθυπουργός και τώρα έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία με εκλεγμένο πλέον τον κουραμπιέ μας. Αποποιούμαστε κάθε ευθύνη της επταετίας. Όμως, με μια επέτειο σαν αυτή της δολοφονίας τα πράγματα περιπλέκονται. Ζητάμε από το ίδιο σύστημα που συνεχίζει να οπλίζει παρανοϊκούς να καταλάβει το λάθος της και μετανιωμένο να δώσει την άδεια για μια τέτοια επέτειο. Δυστυχώς αυτό είναι ακόμα πολύ δύσκολο και φαινομενικά εκείνο έχει όλα τα ατού με το μέρος του. "Η δολοφονία ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό" ,θα αποφανθεί. "Τον δράστη ανέλαβε τώρα η δικαιοσύνη. Τι θέλετε τώρα και μας σπάτε τα μαγαζιά; ...ΞΟΥ!".

Τελειώσαμε λοιπόν; Δεν έχουμε εμείς κανέναν άσο στο μανίκι για να τους πετάξουμε; Όχι, για μια στιγμή! Να τος! Οι πορείες που κάναμε, η φασαρία, τα επεισόδια ακόμα και αν σπάσανε μερικές βιτρίνες, όλα αυτά δεν πήγανε στον βρόντο. Εξαιτίας όλων αυτών ακούστηκε τόσο πολύ η αγανάκτηση μιας ολόκληρης χώρας, που επιτέλους δολοφόνος σαν αυτόν τον αστυνομικό που με μια συνηθισμένη αντιμετώπιση σε 5 με 10 χρόνια θα ήταν ξανά έξω, τώρα εκτίει ισόβια σαν οποιονδήποτε φονιά παρόλο τον μεγαλοδικηγόρο του! Και αυτό είναι κάτι!

Και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουν εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν το γιατί μια επέτειος. Πώς και αυτή ακόμα η μνήμη της οργής που έσπρωξε λίγο πιο μπροστά την δικαιοσύνη δεν πήγε χαμένη ούτε και πρέπει να σβήσει. Σημαντικό να την θυμόμαστε ώστε να αναπυρώνεται σε κάθε παρόμοιο περιστατικό μέχρι εκείνα με το καλό σταματήσουν.

Κοιτώντας ήδη τα δυο κεράκια πάνω στην τούρτα, κάνω την παραπάνω ευχή και τα σβήνω...Φού!