Φταίμε;

Ερωτηματικό.

Να δηλώσω καταρχήν πώς ο,τι γράψω εδώ είναι καθαρά δική μου κρίση και άποψη, το οποίο δεν σημαίνει ότι σκοπεύω να καπελώσω την συλλογικότητα αυτού του μπλόγκ. Να δηλωσω επίσης πώς ως άτομο είμαι αρκετά ενοχικός κάτι το οποίο μπορεί να δικαιολογεί και αυτό το πόστ. Θέλω πάντως να θέσω μερικούς προβληματισμούς διαβάζοντας όλες αυτές μέρες σχόλια και κείμενα για το "ποίος φταίει".
Υπάρχουν αυτοί αρχικά που υποστηρίζουν πώς μια τέτοια πορεία ήταν ο υπαίτιος ενός δράματος. Άλλοι πάλι το τραβάνε στα άκρα κατηγορώντας όλη την αριστερά και το ΚΚΕ συγκεκριμένα που κατέβασε τον κόσμο στο δρόμο. Άποψή μου πώς,΄δεν υπάρχει μεγαλύτερη χοντράδα από το συμπέρασμα αυτό, καθώς στιγματίζουν δολοφόνους όλο αυτό τον κόσμο που ήταν εκεί, που δεν ήταν απαραίτητα ΚΚΕ , ΣΥΡΙΖΑ, ή αναρχικοί. Για μένα ήταν άνθρωποι πού θα χάσουν τους μισθούς τους, την αξιοπρέπεια τους, τις αξίες τους.
Υπάρχουν αυτοί που δεν κατέβηκαν ακούγοντας μόνο τις αναμεταδόσεις από τα κανάλια και από κει πίστεψαν πώς οι διαδηλωτές είτε δεν άφηναν τα πυροσβεστικά να πλησιάσουν στην τράπεζα, είτε τους πετούσαν οι ίδιοι στουπιά μέσα στον χώρο φωνάζοντας "να καείτε απεργοσπάστες". Ερώτηση: Πόσο παράλογο ακούγεται η συλλογικότητα τόσου κόσμου να ζητάει και θέλει να έχει στην συνείδηση της το κυριολεκτικό θάνατο όχι τριών ( ή τεσσάρων- άλλα ας μην μπούμε τώρα σε αυτό το θέμα ), αλλά έστω και ενός μόνο πολίτη ακόμα και αν τον θεωρεί ιδεολογικό εχθρό του; Δεν είναι ναζί ούτε φανατικοί όλοι αυτοί που κατέβηκαν και δεν θέλουν να γίνουν.
Υπάρχει μία τρίτη κατηγορία που λέει ότι δεν φταίει κανείς διαδηλωτής άλλα το ίδιο το σύστημα και ο εργοδότης που ανάγκασε αυτούς τους υπαλλήλους να είναι εκεί και να καούν ζωντανοί, ότι η τράπεζα δεν είχα τα σωστά μέτρα πυρασφάλειας, κλπ. Δεκτό μέχρι ενός σημείου αλλά η φωτιά δεν προκλήθηκε από μόνη της και ούτε μάλλον είναι η στιγμή να κρίνουμε τα μέτρα ασφαλείας μίας τράπεζας. Ούτε έχει σημασία ότι οι συγκεκριμένοι ήταν υπάλληλοι σε τράπεζα. Υπήρχε ξεκάθαρη εμπρηστική ενέργεια που θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε μέρα, για οποιοδήποτε λόγο, σε οποιοδήποτε άνθρωπο. Δεν λέω πώς "έτυχε" , το μόνο που λέω, είναι πως θεωρώ λάθος οποιαδήποτε ιδεολογική δικαιολογία για το θάνατο κάποιων ανθρώπων.

Τέλος φτάνουμε στους ίδιους τους διαδηλωτές (δεν μ' αρέσει αυτή η λέξη-στον κόσμο που κατέβηκε να δώσει το παρόν του καλύτερα) που λένε "δεν φταίμε ούτε εμείς επειδή κάποιοι θερμόαιμοι βάλανε φωτιά. Εμείς κατεβήκαμε ειρηνικά." Από μία μεριά έχουν δίκιο. Ήμουνα ένας από αυτούς. Σκέφτομαι όμως ότι το να σηκώνεις ψηλά τα χέρια, και παθητικά να αποποιήσαι οποιαδήποτε ευθύνη δεν βοηθάει και πάρα πολύ. Είναι σαν να λές "δεν φταίω εγώ αν κάθε μέρα γίνονται εγκλήματα, εκείνοι είναι δολοφόνοι."

Και όπως με τα εγκλήματα φταίμε σε ένα βαθμό όλοι μας ως κοινωνία που οδηγούμε ορισμένους να γίνουν εγκληματίες είτε από φτώχεια, είτε από άγνοια, είτε από παράνοια, μήπως φταίμε όταν δεν εξηγούμε με σαφήνεια σε ορισμένους για ποιο λόγο πρέπει να γίνονται πορείες, ότι δεν είναι πχ ένα πεδίο μάχης, ότι όταν λέμε "να καεί το μπουρδέλο ή Βουλή" δεν το εννοούμε κυριολεκτικά και πώς όταν φωνάζουμε "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι" δεν εννοούμε τον κάθε αστυνομικό ή ένστολο που υπάρχει στον πλανήτη;
Να γίνουμε δηλαδή πιο ξεκάθαροι τι ζητάμε και τι θέλουμε (κυρίως τι δε ζητάμε και τι δεν θέλουμε) οπουδήποτε μπορεί να περάσουμε ένα μήνυμα προς τα έξω; Μήπως η σιωπή μας σε ορισμένα ζητήματα βοηθάει στο να παραφραστούν κάποια πράγματα ως συνενοχή;

Σίγουρα δεν μπορείς να ελέγξεις τι έχει στο μυαλό του ο κάθε μαλάκας, και για ποιο σκοπό κατεβαίνει σε μία πορεία, πρέπει όμως να τον αποτρέπεις από την συλλογικό νόημα της, και να μην του δίνεις τα επιχειρήματα και τα δικαιώματα που επιθυμεί.

Αν δεν το κάνουμε αυτό, ίσως και να φταίμε.