Περί μπαχάλων

Ήρθε η ώρα το κίνημα να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή πλευρά του.

Γράφοντας "σκοτεινή πλευρά του κινήματος" δεν υπονοώ ότι διαδηλωτές και μπάχαλοι είναι ένα και το αυτό, ούτε ότι όλοι οι αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις είναι μπάχαλοι. Αλλά νομίζω ότι κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι οι μπάχαλοι εκμεταλλεύονται τη μαζικότητα και την ανομοιογένεια των μαζικών διαδηλώσεων προκειμένου να εισχωρήσουν σε -αν όχι ειρηνικά, τουλάχιστον όχι οπλισμένα και οργανωμένα για σύγκρουση- μπλοκ, να "κάνουν τα δικά τους" και μετά να διαχυθούν στο πλήθος και να απομακρυνθούν. Οι περιπτώσεις όπου μπάχαλοι βγαίνουν μόνοι τους στο δρόμο για να σπάσουν τράπεζες, περιπολικά ή άλλους συμβολικούς στόχους του συστήματος χωρίς την ταυτόχρονη παρουσία κάποιας διαδήλωσης είναι απειροελάχιστες, και αυτό κάτι σημαίνει. Και κατά τη γνώμη μου, σημαίνει ότι είτε οι μπάχαλοι αυτοί είναι συνειδητοί προβοκάτορες που ενεργούν με σκοπό να ενοχοποιήσουν το κίνημα και να δώσουν αφορμή στα ΜΑΤ να επέμβουν, είτε είναι "προβοκάτορες εξ αμελείας", που ενεργούν απερίσκεπτα και τελικά παίζουν εν αγνοία τους το παιχνίδι της εξουσίας. Φυσικά, μπορεί να ισχύουν και τα δύο, κατά περίπτωση...

Τον Δεκέμβρη του 2008 το σπάσιμο τραπεζών αντιμετωπιζόταν με ανοχή ή ακόμα και με συναίνεση από τους θεατές. Έτυχε να βρεθώ μπροστά σε σκηνικό όπου 2-3 μπάχαλοι έσπαγαν την πρόσοψη μιας τράπεζας και δυο ηλικιωμένοι τους χειροκροτούσαν από ένα διπλανό μπαλκόνι. Δεν σας κρύβω, ότι κι εγώ χαμογέλασα με το θέαμα, αλλά πλέον τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Αποδείχτηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι οι σύγχρονοι "αντάρτες πόλεων" δεν έχουν τον ίδιο σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή όπως οι αντίστοιχοι βομβιστές που δρούσαν π.χ. επί -της πραγματικής- χούντας. Τότε, αυτοί που τοποθετούσαν βόμβες σε συμβολικούς στόχους (αγάλματα, κρατικά οχήματα κτλ) έμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή στο σημείο, με κίνδυνο να συλληφθούν ή να τραυματιστούν οι ίδιοι, για να σιγουρευτούν ότι δε θα κινδυνέψει κανείς. Αντίθετα, στο περιστατικό της Marfin οι μπάχαλοι πέταξαν τις μολότοφ τους σε ένα κτήριο που είτε απλά φαντάστηκαν -αλλά δεν σιγουρεύτηκαν- ότι είναι άδειο, είτε δεν τους ενδιέφερε. Τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, και δεν έχουν θέση σε ένα κίνημα που παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.

Προσωπικά, ανήκω στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που διαδηλώνουν ενάντια στην καταλήστευση του μέλλοντός τους, χωρίς να πετάνε μολότοφ, πέτρες ή μπουκάλια. Και ναι, αναλογίζομαι κι εγώ το ποσοστό ευθύνης μου αναλογεί για τη δράση των μπαχάλων, υπό την έννοια ότι δεν έχω κάνει καμία ενέργεια για να τους αποβάλλω από τους κόλπους των διαδηλώσεων στις οποίες συμμετέχω. Είναι όμως δική μου ευθύνη αυτό; Είναι ευθύνη των απλών πολιτών-διαδηλωτών να έρθουν αντιμέτωποι με οπλισμένους και οργανωμένους μπάχαλους και να τους διώξουν ή -ακόμα χειρότερα- να τους ακινητοποιήσουν; Με αυτή τη λογική, σε κάθε ληστεία τράπεζας θα έπρεπε οι τραπεζίτες να ζητάνε τα ρέστα από τους πελάτες που βρίσκονταν στο κατάστημα την ώρα της ληστείας, επειδή δεν εμπόδισαν τους ληστές!

Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι με δεδομένο το γεγονός ότι η αστυνομία μάλλον βολεύεται με την κατάσταση και εκμεταλλεύεται τη δράση των μπαχάλων παρά κόπτεται να τους σταματήσει, το κίνημα πρέπει να σκεφτεί τρόπους επίλυσης του προβλήματος. Δεν είναι δυνατόν κάθε διαδήλωση να γίνεται δούρειος ίππος για αυτούς τους ανθρώπους, δίνοντας άλλοθι στις δυνάμεις καταστολής να επιτεθούν με τη σειρά τους στους διαδηλωτές.

Όσο επιτακτική είναι η ανάγκη για έντονο προβληματισμό και αναθεώρηση απόψεων, άλλο τόσο εξοργιστική είναι η εικόνα πολιτικών και μεγαλοδημοσιογράφων οι οποίοι ουρλιάζουν στα τηλεπαράθυρα εγκαλώντας την αριστερά, τους ανένταχτους διαδηλωτές και γενικά οποιονδήποτε τολμάει να διαμαρτύρεται, ως υπαίτιους του τραγικού συμβάντος. Είναι άλλο πράγμα η εσωτερική συζήτηση και αυτοκριτική, και άλλο η δημόσια δήλωση μεταμέλειας. Πόσο μάλλον όταν αυτοί που σε καλούν να αυτομαστιγωθείς μπροστά τους και να φωνάξεις "απεταξάμην" είναι οι στυλοβάτες του συστήματος που έχει οδηγήσει την κοινωνία σε τέτοιο σημείο αποσυνθεσης.

Ναι, θα κάνουμε την αυτοκριτική μας, θα προβληματιστούμε και θα ψάξουμε τρόπους έτσι ώστε να βρεθεί μία λύση στο πρόβλημα των ανεξέλεγκτων βανδάλων. Αλλά όλα αυτά δε θα γίνουν σε τηλεπαράθυρα υπό τις εντολές του Πρετεντέρη!