Μία σφαίρα εξομολογείτε - Η δολοφονία όπως την είδε μια σφαίρα 8 χιλιοστών...

Ήταν μια συνηθισμένη σφαίρα των 8 χιλιοστών, πεταμένη από καιρό σε ένα συρτάρι των κεντρικών γραφείων της ΕΛ.ΑΣ. Γύρω της υπήρχαν πολλές, της ίδιας “κοινωνικής θέσης” αλλά και άλλες μεγαλύτερου διαμετρήματος.

Δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνική. Σπάνια αντάλλασσε κουβέντες με κάποια όμοιά της και ποτέ με τις “ψηλοκάλυκες” (όπως λέμε ψηλομύτες) μεγαλύτερές της. Έπληττε αφάνταστα και ονειρευόταν τη μέρα που θα έβγαινε στον κόσμο. Καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό της όταν ένα χέρι ειδικού φρουρού την επέλεξε, την έσωσε από το σκοτάδι του συρταριού και την έβαλε στη θαλάμη ενός πυροβόλου όπλου 30mm και στη συνέχεια μέσα στη δερμάτινη θήκη του. Μπορεί και σ’ αυτή τη θέση η σφαίρα μας να μην έβλεπε και πολλά πράγματα μπορούσε όμως να ακούει τους θορύβους της πολύβουης Αθήνας και κυρίως να μυρίζει.
Να οσμίζεται το βρεγμένο από τη βροχή χώμα, την τσίκνα από τα σουβλατζίδικα, τα αρώματα που αναδυόταν από τα ανθοπωλεία. Ήταν γι αυτήν μια νέα εμπειρία.

Σε αυτή την κατάσταση ευφορίας βρισκόταν, όταν ξαφνικά ένα βράδυ το περίστροφο βγήκε από τη θήκη του αστυνομικού και σημάδεψε κάποιο στόχο. Η σφαίρα πρόλαβε για δέκατα του δευτερολέπτου να δει από το άνοιγμα της κάνης, τα φώτα από τα μπαρ των Εξαρχείων, τους προβολείς των αυτοκινήτων, την κίνηση του δρόμου ακόμη και μερικά αστέρια που κρεμόταν πάνω από τον γκρίζο ουρανό της Αθήνας.
Πριν προλάβει να απολαύσει τα καινούρια γι’ αυτήν ερεθίσματα, ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Αισθάνθηκε ένα δυνατό κάψιμο σε όλο της το κορμί και εκτοξεύθηκε με απίστευτη ταχύτητα προς τα εμπρός. Λίγο μετά βρισκόταν και πάλι στο σκοτάδι. Όχι όμως αυτό του συρταριού. Σε ένα διαφορετικό μαυροκόκκινο, υγρό και μαλακό σκοτάδι.

Όταν ξύπνησε, μετά από ώρες, βρισκόταν κάτω από το εκτυφλωτικό φως κάποιου εργαστηρίου. Της έριξαν χημικά, την τοποθέτησαν κάτω από δυνατά μικροσκόπια, την έλουσαν με λέιζερ, της πήραν μέταλλο, όπως στους ανθρώπους αίμα. Δεν γνώριζε γιατί περνούσε αυτές τις ανείπωτες δοκιμασίες μέχρι που άκουσε από τα χείλη κάποιων ότι αυτή ήταν που έκοψε το νήμα της ζωής ενός 15χρονου παιδιού.
Μπορεί η σφαίρα να ήταν από μέταλλο, όμως ένοιωσε ένα κύμα ενοχής να τη διαπερνά ολόκληρη. Ηθελε να ουρλιάξει ένα “συγνώμη”. Ιδίως όταν άκουσε ότι ο ιδιοκτήτης της ήταν αμετανόητος.
Είχε ακούσει πολλές ανάλογες ιστορίες όσο ζούσε στο συρτάρι. Θα συνέβαινε άραγε το ίδιο και μ’ αυτήν; Θυμήθηκε τα λόγια μιας παλιάς έμπειρης σφαίρας για μάγκνουμ:
“Σ’ αυτή την αστυνομία, σε αυτή τη χώρα, αθωώνονται οι δράστες και καταδικάζονται οι σφαίρες”…

Κείμενο δημοσιευμένο στο Indymedia απο τον GAIOS.