ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΩΝ ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ!

Τα ποστ που αναρτούνται να είναι όσο γίνεται επιβεβαιωμένα,
ή με κάθε επιφύλαξη της πηγής τους.

Παράκληση επίσης, μη "σνομπάρετε" τις Ετικέτες. Για το "ιστορικό" των αναρτήσεων έχει σημασία να μπορεί να αναζητήσει κάποιος ποστ με την ίδια θεματολογία.
Ευχαριστώ, Υ.Κ.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Γιατί μ' αρέσουν οι ακτιβιστές

Πάντα μ' αρέσανε οι ακτιβιστές, ειδικά όταν η πράξη τους έχει μεγάλο κοινωνικό μήνυμα. Μου φαίνεται απίστευτα ηρωικό όταν με κίνδυνο την ζωή τους, ή την ελευθερία τους κάνουνε κάτι που πολλοί από μας δεν θα το τολμούσαμε πότε μας. Να μπαίνουν εθελοντικά στην πρώτη γραμμή του πολέμου.
Σήμερα, υπάρχει πόλεμος. Μεταξύ ενός ξεσηκωμένου κόσμου και της κυβέρνησης Καραμανλή. Και η κρατική τηλεόραση είναι συνένοχη στην συγκάλυψη του. Τα παιδιά που ένιωσαν αηδιασμένα από αυτήν την απουσία πληροφοριών, και με κίνδυνο να χάσουν την ελευθερία τους, κάνανε αυτό που ονειρευόμασταν όλο οι συνειδητοποιημένοι. Να επιστρατεύουν για ενάμισι λεπτό (και όχι 20 δεύτερα όπως τους υποτιμά ο κος Παναγόπουλος) το κοντρόλ της κρατικής τηλεόρασης, χωρίς καν την απειλή μιας βόμβας ή τον εξοπλισμό (που είχε προφητεύσει ο Νίκος Περάκης στο "Βίος και Πολιτεία"). Η πράξη τους όπως την βλέπω εκ των υστέρων δεν πήρε μόνο το κοντρόλ της τηλεόρασης. Πήρε το έδρανο της βουλής. Του ίδιου του πρωθυπουργού, ποιο συγκεκριμένα, και το κάνανε για να πουν κάτι ποιο σημαντικό από την αερολογία "δεν θα επιτρέψουμε την διαστρέβλωση της αληθείας" που έλεγε εκείνος.
Με την πράξη τους απέδειξαν επίσης κάτι ακόμα σημαντικότερο. Πως η κάμερα από μόνη της δεν έχει δύναμη. Η δύναμη βρίσκεται σε αυτούς θα την χειριστούν.

Τους ευχαριστώ.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ

Όταν όλα είναι διεφθαρμένα και σε κάθε βήμα σου βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την διαφθορά, την ανικανότητα, την καταδυνάστευση και την αυθαιρεσία, τότε δεν σου μένουν και πολλές αμφιβολίες σε τι κράτος ζεις.

Η αστυνομία στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σαν θεσμός προστασίας του πολίτη, λειτουργεί σαν μηχανισμός καταστολής κάθε λαϊκής αντίδρασης και κάθε δημοσιας κριτικής στην εξουσια. Λειτουργεί ομως και ως υπηρεσία για την προστασία και την φύλαξη μεμονωμένων ιδιωτών, κάτι σαν ιδιωτική, σαν προσωπική αστυνομία.
Δεν υπάρχουν κανόνες , υποδομές , δεν υπάρχει τίποτα, μόνο η ανάγκη προστασίας των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία, πολιτική ή οικονομική εξουσία.
Το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης, δικαστήρια, νομαρχίες, πολεοδομίες, υπουργεία, ένα ατελείωτο μπάχαλο.

Φοβίζει η ιδέα του κρατικού χάους, όπως φοβίζει και η πραγματικότητα αλλά και οι σκηνές που ξετυλίγονται μπροστά μας κάθε μέρα, όπου και αν πάμε, σε όποια κρατική αρχή και αν χτυπήσουμε την πόρτα, αυτή όμως είναι η αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα όρθιο. Τίποτα εκτός από την προπαγάνδα που έρχεται να μας παρουσιάσει την πραγματικότητα που ζούμε σαν παράδεισο, αλλά τα όνειρα κρατούν λίγο, μέχρι το ξύπνημα .

Αυτό το πολιτικό σύστημα, αυτό το κατεστημένο, με εκπρόσωπο την βουλή, ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ τα συμφέροντα του πολίτη! Αυτά τα πολιτικά κόμματα δεν υπηρετούν τον λαό.

Υπηρετούν και διασφαλίζουν τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που «νόμιμα» κλέβει, ρημάζει, πατάει και συνθλίβει κάθε προοπτική για καλύτερη ζωή των πολιτών της χώρας αυτής !
Δεν υπάρχουν κουκουλοφόροι πολίτες. Υπάρχουν εξεγερμένοι πολίτες.

Μια κοινωνία φοβική, που από τον καναπέ της παρακολουθεί παθητικά . Βλέπει να ξεπροβάλει μπροστά της, βγαλμένη μέσα από τα σάπια σπλάχνα της, μια νέα γενιά. Νέα παιδιά , δεκαπεντάρηδες και δεκαεξάρηδες, μιας γενιάς που μάχεται, που παλεύει στους δρόμους, που ματώνει.

Μια νέα γενιά στους δρόμους διεκδικεί, αντιστέκεται ακόμη, στέκεται μπροστά στα ΜΑΤ και δεν φοβάται, δεν υπολογίζει, ζωή ή θάνατο, έχει ψυχή, έχει καρδιά, αναζητά το όραμα της.

Τράπεζες, δικαστήρια, αστυνομικά τμήματα, νομαρχίες, υπουργεία, τα σύμβολα της εξουσίας και της καταπίεσης των πολιτών.Και το υπερτατο συμβολο της η βουλη
Αυτοί είναι οι στόχοι, ότι καταπιέζουν, ότι αφαιρούν από τον πολίτη την δυνατότητα να ζήσει και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.

Μια ακηδεμόνευτη και ανεξάρτητη γενιά νεαρών παιδιών, τα έβαλε με τον κρατικό μηχανισμό καταπίεσης.
Κανένας εργατοπατέρας, κανένα κόμμα, καμιά πολιτική μαριονέττα και καμία ψαλίδα δημοσιοποιήσεως, δεν μπορεί να καπελώσει τον αδέσμευτο αγώνα των μαθητών και των νέων ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο.