Όταν όλα είναι διεφθαρμένα και σε κάθε βήμα σου βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την διαφθορά, την ανικανότητα, την καταδυνάστευση και την αυθαιρεσία, τότε δεν σου μένουν και πολλές αμφιβολίες σε τι κράτος ζεις.
Η αστυνομία στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σαν θεσμός προστασίας του πολίτη, λειτουργεί σαν μηχανισμός καταστολής κάθε λαϊκής αντίδρασης και κάθε δημοσιάς κριτικής στην εξουσία. Λειτουργεί όμως και ως υπηρεσία για την προστασία και την φύλαξη μεμονωμένων ιδιωτών, κάτι σαν ιδιωτική, σαν προσωπική αστυνομία.
Δεν υπάρχουν κανόνες , υποδομές , δεν υπάρχει τίποτα, μόνο η ανάγκη προστασίας των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία, πολιτική ή οικονομική εξουσία.
Το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης, δικαστήρια, νομαρχίες, πολεοδομίες, υπουργεία, ένα ατελείωτο μπάχαλο.
Φοβίζει η ιδέα του κρατικού χάους, όπως φοβίζει και η πραγματικότητα αλλά και οι σκηνές που ξετυλίγονται μπροστά μας κάθε μέρα, όπου και αν πάμε, σε όποια κρατική αρχή και αν χτυπήσουμε την πόρτα, αυτή όμως είναι η αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα όρθιο. Τίποτα εκτός από την προπαγάνδα που έρχεται να μας παρουσιάσει την πραγματικότητα που ζούμε σαν παράδεισο, αλλά τα όνειρα κρατούν λίγο, μέχρι το ξύπνημα .
Αυτό το πολιτικό σύστημα, αυτό το κατεστημένο, με εκπρόσωπο την βουλή, ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ τα συμφέροντα του πολίτη! Αυτά τα πολιτικά κόμματα δεν υπηρετούν τον λαό.
Υπηρετούν και διασφαλίζουν τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που «νόμιμα» κλέβει, ρημάζει, πατάει και συνθλίβει κάθε προοπτική για καλύτερη ζωή των πολιτών της χώρας αυτής !
Δεν υπάρχουν κουκουλοφόροι πολίτες. Υπάρχουν εξεγερμένοι πολίτες.
Μια κοινωνία φοβική, που από τον καναπέ της παρακολουθεί παθητικά . Βλέπει να ξεπροβάλει μπροστά της, βγαλμένη μέσα από τα σάπια σπλάχνα της, μια νέα γενιά. Νέα παιδιά , δεκαπεντάρηδες και δεκαεξάρηδες, μιας γενιάς που μάχεται, που παλεύει στους δρόμους, που ματώνει.
Μια νέα γενιά στους δρόμους διεκδικεί, αντιστέκεται ακόμη, στέκεται μπροστά στα ΜΑΤ και δεν φοβάται, δεν υπολογίζει, ζωή ή θάνατο, έχει ψυχή, έχει καρδιά, αναζητά το όραμα της.
Τράπεζες, δικαστήρια, αστυνομικά τμήματα, νομαρχίες, υπουργεία, τα σύμβολα της εξουσίας και της καταπίεσης των πολιτών.Και το υπέρτατο σύμβολο της η βουλή
Αυτοί είναι οι στόχοι, ότι καταπιέζουν, ότι αφαιρούν από τον πολίτη την δυνατότητα να ζήσει και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Μια ακηδεμόνευτη και ανεξάρτητη γενιά νεαρών παιδιών, τα έβαλε με τον κρατικό μηχανισμό καταπίεσης.
Κανένας εργατοπατέρας, κανένα κόμμα, καμιά πολιτική μαριονέτα και καμία ψαλίδα δημοσιοποιήσεως, δεν μπορεί να καπελώσει τον αδέσμευτο αγώνα των μαθητών και των νέων ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο.
Η αστυνομία στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σαν θεσμός προστασίας του πολίτη, λειτουργεί σαν μηχανισμός καταστολής κάθε λαϊκής αντίδρασης και κάθε δημοσιάς κριτικής στην εξουσία. Λειτουργεί όμως και ως υπηρεσία για την προστασία και την φύλαξη μεμονωμένων ιδιωτών, κάτι σαν ιδιωτική, σαν προσωπική αστυνομία.
Δεν υπάρχουν κανόνες , υποδομές , δεν υπάρχει τίποτα, μόνο η ανάγκη προστασίας των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία, πολιτική ή οικονομική εξουσία.
Το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης, δικαστήρια, νομαρχίες, πολεοδομίες, υπουργεία, ένα ατελείωτο μπάχαλο.
Φοβίζει η ιδέα του κρατικού χάους, όπως φοβίζει και η πραγματικότητα αλλά και οι σκηνές που ξετυλίγονται μπροστά μας κάθε μέρα, όπου και αν πάμε, σε όποια κρατική αρχή και αν χτυπήσουμε την πόρτα, αυτή όμως είναι η αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα όρθιο. Τίποτα εκτός από την προπαγάνδα που έρχεται να μας παρουσιάσει την πραγματικότητα που ζούμε σαν παράδεισο, αλλά τα όνειρα κρατούν λίγο, μέχρι το ξύπνημα .
Αυτό το πολιτικό σύστημα, αυτό το κατεστημένο, με εκπρόσωπο την βουλή, ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ τα συμφέροντα του πολίτη! Αυτά τα πολιτικά κόμματα δεν υπηρετούν τον λαό.
Υπηρετούν και διασφαλίζουν τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που «νόμιμα» κλέβει, ρημάζει, πατάει και συνθλίβει κάθε προοπτική για καλύτερη ζωή των πολιτών της χώρας αυτής !
Δεν υπάρχουν κουκουλοφόροι πολίτες. Υπάρχουν εξεγερμένοι πολίτες.
Μια κοινωνία φοβική, που από τον καναπέ της παρακολουθεί παθητικά . Βλέπει να ξεπροβάλει μπροστά της, βγαλμένη μέσα από τα σάπια σπλάχνα της, μια νέα γενιά. Νέα παιδιά , δεκαπεντάρηδες και δεκαεξάρηδες, μιας γενιάς που μάχεται, που παλεύει στους δρόμους, που ματώνει.
Μια νέα γενιά στους δρόμους διεκδικεί, αντιστέκεται ακόμη, στέκεται μπροστά στα ΜΑΤ και δεν φοβάται, δεν υπολογίζει, ζωή ή θάνατο, έχει ψυχή, έχει καρδιά, αναζητά το όραμα της.
Τράπεζες, δικαστήρια, αστυνομικά τμήματα, νομαρχίες, υπουργεία, τα σύμβολα της εξουσίας και της καταπίεσης των πολιτών.Και το υπέρτατο σύμβολο της η βουλή
Αυτοί είναι οι στόχοι, ότι καταπιέζουν, ότι αφαιρούν από τον πολίτη την δυνατότητα να ζήσει και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Μια ακηδεμόνευτη και ανεξάρτητη γενιά νεαρών παιδιών, τα έβαλε με τον κρατικό μηχανισμό καταπίεσης.
Κανένας εργατοπατέρας, κανένα κόμμα, καμιά πολιτική μαριονέτα και καμία ψαλίδα δημοσιοποιήσεως, δεν μπορεί να καπελώσει τον αδέσμευτο αγώνα των μαθητών και των νέων ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου