Σιχαίνομαι

Σιχαίνομαι τους φιλήσυχους, τους νομοταγείς, αυτούς που αναζητούν την τάξη. Που θέλουν να πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά τους, να συνεχίζουν τη ζωή τους απρόσκοπτα, χωρίς κανένας εξωτερικός παράγοντας να τους σταματά. Αυτούς που με μια θεσούλα στο Δημόσιο, τις πιο πολλές φορές με μέσο, έχουν λύσει πια τα υπαρξιακά και βιοποριστικά τους προβλήματα και περιφέρονται σα ζόμπι από το γραφείο στο σπίτι και τανάπαλιν, σε έναν αέναο φαύλο κύκλο χωρίς νόημα. Τις νοικοκυρούλες, κλεισμένες ολόκληρη την ημέρα στο σπίτι τους, να καθαρίζουν και να ετοιμάζουν το φαϊ για τα παιδιά, να παρακολουθούν τα πρωινάδικα, το Μαμαλάκη να μαγειρεύει και τα σίριαλ να παίζουν.

Σιχαίνομαι τους πωλητές και τις πωλήτριες των τραπεζικών καρτών και κάθε είδους τηλεφωνικού ντίλινγκ που με ενοχλούν κάθε τρεις και λίγο, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή τους καπνίσει. Τα παχουλά και καλοντυμένα αφεντικά τους, που πηγαίνουν με τη Μερσεντές στη δουλειά κάθε πρωί και αναλόγως πώς έχουν ξυπνήσει τα βάζουν με τους υφισταμένους τους. Τα λαμόγια που αγοράζουν μικρές επιχειρήσεις οι οποίες πάνε κατά διαόλου και τις κρατάνε μόνο και μόνο για να κάνουν ξέπλυμα χρημάτων που έχουν αποκτήσει από άλλες δραστηριότητες.

Σιχαίνομαι τους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, δικαστές, νομικούς, μπάτσους και λοιπούς κρατικούς και μη ταγούς που σε απευθείας διασύνδεση με το σύστημα και τους "θεσμούς" είναι υπεύθυνοι για το φίμωμα κάθε διαφορετικής φωνής. Που είναι ο τρόπος κάθε εκτελεστικής εξουσίας να επιβάλλει τη γνώμη της. Που είναι οι στυλοβάτες της Δημοκρατίας.

Σιχαίνομαι τους κάθε είδους κρατικούς λειτουργούς, βουλευτές, δημάρχους, νομάρχες, διοικητές κρατικών οργανισμών, γενικούς γραμματείς υπουργείων, προέδρους ασφαλιστικών ταμείων, διοικητές τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων. Που προσπαθώντας να αποκομίσουν όλο και μεγαλύτερο κέρδος μάς έχουν σφίξει τη θηλειά στο λαιμό.

Σιχαίνομαι τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, που είναι τόσο ανίκανοι ακόμα και να παραιτηθούν. Παραδομένοι στα οικονομικά συμφέροντα που τους υποστηρίζουν, έχουν γίνει ξεκάθαρα πια μαριονέτες αδύναμες και αμήχανες, που είναι χωρίς λόγο στην εξουσία απλά επειδή έτυχε να έχουν γεννηθεί με ένα ισχυρό επίθετο. Τα πολιτικά κόμματα που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις για να αποκτήσουν πολιτικά οφέλη.

Σιχαίνομαι τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, τις εφημερίδες, τους τηλεοπτικούς σταθμούς, τις μεγάλες διαδικτυακές ιστοσελίδες που σκόπιμα παραπληροφορούν, που τρέχουν πίσω από τις διαδηλώσεις για να πάρουν πλάνα αλλά που όταν βλέπουν ότι η κατάσταση τραβάει παραπάνω, λένε "έλα φτάνει τώρα, επιστρέψτε στα σπίτια σας", έντρομοι μπροστά στο γεγονός ότι δε μπορούν να ελέγξουν την κοινή γνώμη, που βλέπουν τη δύναμή τους να φυλλοροεί.

Σιχαίνομαι τους πνευματικούς ανθρώπους, τους "αναγνωρισμένους", τους ανθρώπους του σιναφιού μου, που κλεισμένοι μέσα σε ένα δικό τους κόσμο, παραδομένοι σε ένα λήθαργο που διαρκεί για πάντα και που τίποτα δε φαίνεται ικανό να τους βγάλει από κει. Μαυλιστές του λαού, ζουν μια γκλαμουράτη ζωή, κουτσομπολεύοντας και σκάβοντας το λάκκο ο ένας του άλλου, αποσκοπώντας σε όλο και μεγαλύτερη "αναγνώριση". Που έχουν μετατραπεί σε ουραγούς των εξελίξεων, τρέμοντας μήπως και η κατάσταση αλλάξει και χάσουν την εύνοια των ισχυρών που υποστηρίζουν.

Σιχαίνομαι τους δασκάλους, αυτούς που αναλαμβάνουν να διδάξουν τα παιδιά μας το σωστό, το ηθικό, το νόμιμο.

Σιχαίνομαι εσένα μικρέ, αδύναμε και δειλέ ανθρωπάκο, που "κοιτάς τη δουλειά σου".

Σιχαίνομαι τα χυδαία σου σκανδαλοθηρικά και αιμοβόρα ένστικτα που ενώ φοβάσαι να τα εκφράσεις δυνατά, κάθεσαι μπροστά από την τηλεόραση, κοιτάς την καταστροφή και κατά βάθος χαίρεσαι με τη δυστυχία του άλλου εκφράζοντας ένα θυμό που στην ουσία απευθύνεται στον εαυτό σου.

Σιχαίνομαι εμένα τον ίδιο και τη γενιά μου, τη γενιά αυτών που μπαίνουμε σε λίγο στα 40, που απεμπολήσαμε τα όνειρά μας για ένα καλύτερο κόσμο. Που χαθήκαμε μέσα στην καθημερινότητα και σήμερα είμαστε βολεμένοι. Πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια αυτά τα παιδιά που τούτες τις μέρες κατεβαίνουν στις πόλεις και διαδηλώνουν απαιτώντας έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο; Μίζεροι και τραγικά ανεπαρκείς κρυμμένοι στο καβούκι μας προσευχόμαστε όλο αυτό να τελειώσει το γρηγορότερο. Γεράσαμε!