Αγαπητέ μου Ναυτίλε έστω και μετά από μερικές μέρες έρχομαι να απαντήσω στο σχόλιο που μου έκανες σε προηγούμενο ποστ.
Αυτό που αισθάνομαι είναι σίγουρα θυμός. Ένας θυμός που με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου βρήκε την αφορμή που χρειαζόταν για να ξεχυθεί. Είναι ο θυμός που προέχεται από την κατάσταση που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό στην Ελληνική κοινωνία και που όσο πάει και εκτραχύνεται.
Είναι ο θυμός για την αλλαζονεία των πλουσίων που μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και για τα φερέφωνά τους από την κάθε κυβέρνηση που πειθήνια εφαρμόζουν αυτά που λένε τα αφεντικά τους. Θυμώνω πολύ με την παράδοση όλων εμάς στη δύναμη του κεφαλαίου, στη υλισμό που έχει κυριεύσει τα πάντα και έχει καθηλώσει όλους μας μπροστά από μια οθόνη τηλεόρασης.
Δυστυχώς δε μπορώ να συμμεριστώ την άποψή σου περί κοινωνικής ειρήνης. Κοινωνική ειρήνη δεν θα υπάρξει όσο η εκμετάλλευση κάθε μέρα θα γίνεται και πιο μεγάλη. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα χύνουν τον ιδρώτα του προσώπου τους για να πάρουν ένα κομμάτι ψωμί, ενώ άλλοι χωρίς να κάνουν τίποτα θα βγάζουν κάποια εκατομμύρια.
Ευτυχώς ή δυστυχώς δε γεννήθηκα πλούσιος. Γι αυτό και επιθυμώ μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου από την κοινωνία μας. Και δεν τρέφω αυταπάτες: αυτό δε θα γίνει χαϊδεύοντας τους κρατούντες και τους έχοντες την εξουσία, αλλά θα γίνει με σύγκρουση. Και η σύγκρουση θα γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα του κόσμου που ζούμε, θα είναι αποτέλεσμά του, ακριβώς όπως και η σύγκρουση αυτών των ημερών.
Το μίσος δεν είναι πάντα ένα κακό συναίσθημα. Και δεν μπορώ παρά να το παραδεχτώ: Μισώ αυτούς που με υποτιμούν, αυτούς που με εκμεταλλεύονται, αυτούς που με θέλουν υποταγμένο. Και θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις να νικηθούν. Ένας κόσμος γεμάτος αγάπη είναι ουτοπικός. Είναι ο κόσμος που πρεσβεύει ο χριστιανισμός και ο κόσμος αυτός πολύ απλά δεν υπάρχει.
Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μια αφορμή. Και βεβαίως ο Αλέξης έγινε σύμβολο, ακόμα και αν δεν το ήθελε, γιατί κάθε αγώνας θέλει και τα σύμβολά του. Όμως μη γελιόμαστε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αυθόρμητα κατέβηκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν, ακόμα και καίγοντας και καταστρέφοντας, δεν το έκαναν από θλίψη για τον Αλέξη που στο κάτω κάτω ούτε που τον ήξεραν. Βγήκαν να διαδηλώσουν την αγωνία και το θυμό τους για τη ζωή τους που δεν έχει διέξοδο. Και γι αυτό δεν χρειάστηκαν να αναλογιστούν ούτε σε τι έφταιγαν οι ίδιοι, ούτε να κάνουν ψυχανάλυση. Σε μας εναπόκειται τώρα να σκεφτούμε τους λόγους που γίνονται όλα αυτά και να τοποθετηθούμε απέναντί τους.
Με τιμή
Ηνίοχος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Δε συμφωνώ μαζί σου. Κατ' αρχήν επειδή εγώ τουλάχιστον στ' αλήθεια στεναχωρήθηκα για το θάνατο του μικρού, κι ας μην τον ήξερα. Ήξερα πολλά παιδιά στην ηλικία του, όταν ήμουν κι εγώ 15. Κρατάω πάντα μέσα μου τη γεύση που είχε τότε ο κόσμος και μου φαίνεται ανείπωτη τραγωδία να τελειώσει η ζωή ενός ανθρώπου πάνω στο καλύτερο. Το ίδιο στεναχωριέμαι για το τέλος της ζωής οποιουδήποτε ανθρώπου- όταν ένα ανθρώπινο όν πεθαίνει, σβήνει ένα αστέρι (γιατί κάθε άντρας και κάθε γυναίκα είναι ένα άστρο). Μου είναι αυτονόητο να τρελλαθεί όλος ο κόσμος όταν ένας κάφρος σκοτώσει ένα παιδί για να κάνει το μάγκα.
Την άποψη οτι ο κόσμος είναι στους δρόμους επειδή δεν αντέχουν άλλο τη φτώχια και τη μιζέρια, δε μπορώ ούτε να την πιστέψω ούτε να την συμπαθήσω. Δεν μπορώ να συμμεριστώ την αγωνία κάποιου που βγαίνει στο δρόμο μαινόμενος επειδή δεν έχει αρκετά φράγκα για να αγοράσει αυτά που γουστάρει. Την κουβέντα οτι "η γενιά των 700 ευρώ" (που πέρσι ήταν 600) τα βγάζει πέρα δύσκολα, δεν μπορώ να την πάρω στα σοβαρά, όταν την ίδια στιγμή, στην ίδια χώρα, ζούνε ανθρώποι που βγάζουνε τα μισά απ' αυτά για τη διπλάσια δουλειά, ζούνε εφτά μαζί σ' ένα σπίτι για δύο και μεγαλώνουνε κι αυτοί παιδιά, τα ντύνουνε, τα ταϊζουνε και τα στέλνουνε σχολείο και παρ' όλ' αυτά δεν βγαίνουν στους δρόμους να τα κάνουνε όλα πουτάνα, κι ας είναι αυτοί που πρώτα απ' όλους θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι.
700 ευρώ το μήνα δεν είναι μισθός πείνας. Μισθός πείνας είναι το ένα δολλάριο τη μέρα, όπως οι εργάτες που φτιάχνουν τα κινέζικα που αγοράζουμε εμείς εδώ "φτηνά". Τους περισσότερους από τους σημερινούς τριαντάρηδες, αν τους ρωτήσεις, δε θα ξέρουνε να σου πούνε πόσο έχει ένα κιλό ψωμί, ντομάτες ή ρύζι, θα ξέρουνε όμως να σου πούνε πόσο έχει μια πίτσα ή ένα σουβλάκι με γύρο. Δεν βρίσκω κανέναν οίκτο μέσα μου για ανθρώπους που θεωρούν το αυτοκίνητο, την τηλεόραση, το κινητό και τον υπολογιστή είδη πρώτης ανάγκης. Αυτή η γενιά έβαλε μόνη της το κεφάλι στον τορβά, τσίμπησε στην υπόσχεση του καπιταλισμού κι έχαψε το δόλωμα του πλούτου αμάσητο. Εϊναι η ίδια γενιά που παίζει ακόμη στο χρηματιστήριο, που θέλει κι αυτή ένα σπίτι στο δάσος και που διαμαρτύρεται για τα επιτόκια στα δάνεια και τις πιστωτικές της κάρτες.
Κι έπειτα, σαν παλιά πουτάνα με δίπλωμα (κάτω από το σαγόνι) δεν πιστεύω πια κανέναν όταν μου λέει οτι δεν έχει λεφτά. Όλοι λεφτά δεν έχουνε, κι όλοι τα λεφτά τους μοστράρουνε. Μόνο που δεν ξέρω αν αυτοί οι "όλοι" είναι οι ίδιοι μ' αυτούς που είναι στους δρόμους. Δεν πιστεύω τους Έλληνες όταν λένε οτι δεν έχουνε λεφτά- τους πιστεύω όμως όταν λένε οτι δεν έχουνε ελπίδες.
"Μα, όλοι αυτοί βγήκανε στο δρόμο για τον Αλέξη;"
Ναί, γι' αυτό βγήκανε- επειδή το μεγαλύτερο αγαθό είναι η ζωή, κι όχι τα φράγκα.
Stassa διαφωνώ μαζί σου και τις απόψεις μου τις έχω εκθέσει αναλυτικά στο ποστ.
Δύο πράγματα μόνο:
Ναι υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος βγάζει μαύρα χρήματα. Όμως και αυτό είναι ευθύνη του κράτους και του συστήματος. Όταν οι μισθοί είναι μισθοί πείνας και κάποιος δε μπορεί να τα βγάλει πέρα με αυτά που παίρνει νόμιμα, θα κοιτάξει να κλέψει. Είναι το ίδιο με πάρα πολλά πράγματα που το κράτος κρατάει την ίδια τακτική. Δε θέλουνε να βάλουνε τα πράγματα σε μια τάξη για να μπορούν την οποιαδήποτε στιγμή και με δεδομένο το πελατειακό σύστημα, να κρατάνε τον κόσμο υπό ομηρία.
Όσον αφορά το γιατί κατέβηκε ο καθένας κάτω για να διαδηλώσει, εγώ τουλάχιστον κατέβηκα για αυτούς τους λόγους που γράφω. Θεωρώ ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο και πρέπει να αντιδράσουμε. Τα καψίματα είναι η έκφραση της οργής μας. Με πολλά από αυτά δε συμφωνώ, με πολλά συμφωνώ. Τη στιγμή που συνεχώς οι κρατούντες υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά για αυξήσεις και οι τράπεζες μας αρμέγουνε, είναι τουλάχιστον πρόκληση να βλέπει κανείς τις γκλαμουράτες επιχειρήσεις και τα καταστήματα στην Ερμού ή οπουδήποτε αλλού. Αισθάνομαι λοιπόν χαρά και δικαίωση όταν βλέπω τις τράπεζες να καίγονται, ακόμα και αν αυτό δεν αποφέρει κανένα απολύτως οικονομικό πλήγμα σε αυτές. Αυτό που με στενοχωρεί είναι το κάψιμο μικρών επιχειρήσεων και ιστορικών κτηρίων, όπως είναι το κτήριο Παλαμά γωνία Σίνα και Ακαδημίας. Δεν ξέρω ποιος έκανε όλα αυτά τα καψίματα, πάντως έγιναν και πολλές προβοκάτσιες, από ανθρώπους των ΜΑΤ. Και σίγουρα, τις πρώτες δύο ημέρες η αστυνομία ηθελημένα δεν επενέβη.
Διαφωνώ λοιπόν ότι όλοι αυτοί βγήκανε στο δρόμο για τον Αλέξη και μόνο. Ο Αλέξης ήταν η αφορμή. Η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό συμφωνώ, αλλά η ζωή όλων μας σήμερα καθημερινά υποβαθμίζεται. Γι αυτό είμαστε στους δρόμους
ΠΡΟΦΑΝΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΒΓΗΚΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΒΓΗΚΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ.
ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ 30ΑΡΗΔΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙ ΜΕ 700 + 700 ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΤΥΧΕΡΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ 300 ΚΑΙ 400 ΕΥΡΩ.
Ο ΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΟΚ ΠΟΥ ΧΡΕΙΖΟΤΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΟΛΗ Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΗΔΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΣΥΔΟΣΙΑ (ΛΑΜΟΓΙΕΣ, ΒΑΤΟΠΕΔΙΕΣ, ΟΜΟΛΟΓΑ, 28 ΔΙΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ 300 ΨΩΡΟΜΥΡΙΑ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΦΤΩΧΙΑΣ, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ, ΑΠΑΓΩΓΕΣ ΠΑΚΙΣΤΑΝΩΝ, ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ 2007, ΑΤΙΜΩΡΙΣΙΑ ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ)
ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗ ΦΩΝΗ
ΩΣ ΕΔΩ!
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΤΑ 14ΧΡΟΝΑ 15ΧΡΟΝΑ 16ΧΡΟΝΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ Ως ΕΠΙ ΤΟ ΠΛΕΙΣΤΟΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ. ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΑ.
Δημοσίευση σχολίου