Αντίο μικρούλη...

Όσο και να προσπάθησα να γράψω κάτι σε αυτήν την ανάρτηση δέν ήταν εύκολο, η στιγμή μοιάζει βδομάδα και το μυαλό κολλάει....

Ρώτησα τον επιστάτη για το πού θα βρώ τον Γρηγορόπουλο και μου έδειξε με το χέρι του βλέπει εκει το κοριτσάκι;Είναι ο πέμπτος τάφος που κοιτάει! ΠΑΓΩΣΑ την ίδια στιγμή δεν κουνιόμουν για κάποια δεύτερα μπορεί και λεπτό, ξανάρθε ο επιστάτης και μου λέει δεν είσαι ο μόνος που μένει έτσι! Ακριβώς μπροστά υπήρχε ένα μνήμα ενός νέου κοριτσιού όπου η οικογένειά του έιχε φτιάξει ένα άγαλμα για το μικρό του άγγελουδάκι το οποίο κρατούσε την τσαντούλα του, μάλλον πηγαίνοντας σχολείο χαμογελώντας αντίκρυζε τον μικρό Αλέξη, η ατμόσφαιρα πολύ βαριά απο την μία ο Αλέξης και απέναντι το κοριτσάκι, στην κηδεία ο κόσμος ήταν πολύς η οργή μεγάλη δεν μπόρεσα να δω λεπτομέρειες το μυαλό έτρεχε, τώρα έκατσα μόνος αρκετή ώρα και έβλεπα τα δυό παιδάκια,έφτιαξα την στιγμή εκείνη μία φούσκα και άφησα απέξω τους ασφαλίτες που στεκόντουσαν και καλά αμέριμνοι και λοξοκοίταζαν τους περαστικούς,άφησα απέξω τα προβλήματά μου,άφηξα απέξω τον κόσμο όλο και τα ψέμματά του...δάκρυσα δεν κρατήθηκα παρόλο την ηλικία μου,παρόλο το "αντριλίκι" μου δεν μπόρεσα να κρατήσω τα προσχήματα,μου φάνηκε άδικο και κρύο δεν πρόλαβαν να ζήσουν αυτα τα δύο παιδιά τίποτα! Ήταν απίστευτο το ένα αντίκρυ στο άλλο,λύγισα!
Αυτός ο κόσμος δεν σου φέρθηκε δίκαια,ελπίζω να είναι καλύτερα εκεί που είσαι,ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΚΡΟΥΛΗ....!