Φυσική βία

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και νομίζω ότι σηκώνει πολύ συζήτηση. Κατ' αρχάς να πω ότι γενικά δε χρησιμοποιώ βία. Τουλάχιστον βία με τα χέρια μου, αν το θέλετε κι αλλιώς δεν έχω χειροδικήσει ποτέ. Ανέκαθεν ο τρόπος μου να λύνω τα πράγματα ήταν ο λόγος και η συζήτηση.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά. Υπήρχαν πάντως και υπάρχουν ακόμα, στιγμές όπου η χειροδικία αισθάνομαι ότι είναι η μόνη μου διέξοδος. Τέτοιες είναι οι στιγμές όπου αισθάνομαι ότι με έχουν αδικήσει κατάφωρα, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Όπως για παράδειγμα την εποχή που ήμουνα στο Γυμνάσιο, σε ένα διαγώνισμα Θρησκευτικών ο καθηγητής θεωρώντας ότι έχω αντιγράψει από κάποιον άλλο καθώς οι κόλλες μας ήταν πανομοιότυπες, με μηδένισε παρά τις εντονότατες διαμαρτυρίες μου.Ή όπως στις τελευταίες πορείες αισθανόμουνα την οργή να με πλημμυρίζει τόσο που ήθελα να πάρω κι εγώ μια πέτρα και ν' αρχίσω να ρίχνω με όλη μου τη δύναμη στους μπάτσους. Να πιάσω έναν από αυτούς και ν' αρχίσω να τον βαράω τόσο που να βγάλω το άχτι μου και να το φχαριστηθώ. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που θα με έκανε να ξαναποκτήσω τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση, να ξανααισθανθώ άνθρωπος αξιοπρεπής ίσος με αυτόν που με αδίκησε, είναι η βία.

Αυτό το συναίσθημα είναι αυτό που μας έβγαλε στους δρόμους το Δεκέμβρη. Η αίσθηση της αδικίας για μια δολοφονία χωρίς λογική, για την υποβάθμιση της ζωής μας. Τα σκουλήκια που συχνάζουν στα Εξάρχεια, οι χαμερπείς, οι απαίσιοι, βγήκαν και διεκδικούν μια θέση στον ήλιο.

Η βία είναι ένα συναίσθημα, μια κατάσταση, ένα ένστικτο αν θέλετε, που ενυπάρχει σε όλους μας. Είναι από εκείνα τα ένστικτα που κανείς από τότε που είναι μικρός μαθαίνει να τα καταπιέζει και να μην τα αφήνει να εκδηλωθούν. Είναι όμως πάντοτε η βία κακή; Είναι πάντοτε εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο; Να διευκρινίσω εδώ ότι μιλώ πάντοτε για τη φυσική βία.

Η φυσική βία δεν είναι κατά τη γνώμη μου πάντοτε κακή. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε σαφώς υποδεέστερη θέση δεν έχει άλλο τρόπο να αντιδράσει παρά μόνο με τη φυσική βία. Σπάζοντας, χτυπώντας, φωνάζοντας. Καμμιά φορά ακόμα και προσφέροντας την ίδια τη ζωή του στο βωμό ενός ιδανικού μιας ζωής καλύτερης για αυτούς που θα έρθουν αργότερα, όπως έκαναν οι κομμουνιστές.

Ποιο είναι όμως το όριο της βίας; Πότε αυτή η τρομερή οργή που παρασέρνει τα πάντα γύρω της σαν ορμητικό ποτάμι πρέπει να σταματά; Πότε η επισταμένη εφαρμογή της βίας μεταβάλλει τους αδικημένους σε αδικούντες, τους εξουσιαζόμενους σε εξουσιαστές και τους βασανιζόμενους σε βασανιστές;

Θεωρώ τα παραπάνω σαν τα καίρια ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν αυτή τη στιγμή. Η απόπειρα δολοφονίας του αστυνομικού στα Εξάρχεια πριν από δύο ήμέρες και το πογκρόμ που σημειώθηκε έπειτα από την αστυνομία στα Εξάρχεια, στο βωμό της εκδίκησης για το χτύπημα σε έναν δικό τους, επιβάλλουν νομίζω να κάτσουμε και να σκεφτούμε ο καθένας μόνος του, αλλά και όλοι μαζί το πού πηγαίνουμε καθώς και τις μορφές αγώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.